گـاهـی کـه چـادرم خـاکـی میشـود … از طعنــه هــای مــردم شـهــر … یاد چفیـه هـایی می افتـم … که برای چادری ماندنم … خــونـی شدند …!

چـادرِ مـن
نـه بـرای نشـان دادن فقـر در سریـال هـای کشـورم است …
نـه لبـاس متهمـان ِ دادگـاه و زنـدان هـا …
چـادر مـن تـاج بنـدگـی مـن است …
سنـد زهـرایی بـودنـم را امضــا میکنـد …!

طعنـه هـا دلسردت نکنـد بـانــو …
بـا افتخـار در کوچـه هـای شهـر قـدم بـزن …!

رمضان زیر لبم زمزمه ی ماه علی بود.
دلتنگی عاشق ازلی و مجنون ابدی ام می کرد که
*محرم سلام کرد...
سلامی به گرمی هوای کربلا و به داغی زمینی که مولا بر رویش جان داد!
سلامش آنچنان گرم بود که با "یاحسین" پاسخش گفتم اما
*دلم آرام نگرفت...
گویا ؛ زمان وداع بود!
در را سپردم و خود قدم در صفر نهادم؛
*"ای کاروان آهسته ران کارام جانم می رود"
باز هم قصه ی خاندانی که لحظه لحظه،ثانیه ثانیه،لطفشان انسان را سربه زیر می کند...
*تقویمم پر است از این روزها
چه مراعات تلخی دارند ؛
رمضان...
محرم...
صفر...
و
دلیل ماتم ها
فاطمیه...
چه کسی باور می کند که اگر معجر مادر نمی سوخت،خیمه ی پسر را آتش میزدند
*که اگر روزی دخت سه ساله ی حیدر را یتیم نمی کردند،رقیه (س) از داغ یتیمی جان دهد؟!
چه کسی در باورش می گنجد که :احلی من العسل" ، آتش تلخی ست که دل شیعیان را می سوزاند

کینه ها تمامی ندارد...
هنوز بت خانه ها سوت و کور و هنوز غنیمت های جنگی بر اساس حق الناس تقسیم می شوند ...
اما ..
امان از کینه ی منافق...
لعنه الله علی القوم الظالمین...

آن حسینی که شرف یافته دین از شرفش              سر و جان داد زکف، تا نرود دین ز کفش

هدف تیر بلا ساخت علی اصغر خویش                   تا که سرمشق بگیرد بشر از این هدفش …

جایی نداشتیم اگر این روضه ها نبود

عشقی نبود اگر غم کرب و بلا نبود

از دستمال اشک تو خونابه میچکد

آقا مگر به زخم دو چشمت دوا نبود ؟

من را کسی به قدر دو گندم نمیخرید

این چشم اگر به خیمه تان آشنا نبود

بر ما ز آبروی خودت خرج کرده ای

ای وای اگر که لطف نگاه شما نبود

از ما مگیر یک نفس این یا حسین را

آقا حسین گفتن ما دست ما نبود

ما با لباس نوکری اش زنده مانده ایم

عمری نبود اگر غم ارباب ما نبود

خدایا ! از تو می خواهم که طبع ما را آنقدر بلند کنی که در

برابر هیچ چیز جز خدا تسلیم نشویم. دنیا ما را

نفریبد.خود خواهی ما را کور نکند. سیاهی گناه

و فساد و تهمت و دروغ و غیبت.

قلبهای ما را تیره و تار ننماید.

خدایا ! به ما آنقدر ظرفیت ده که در برابر پیروزی ها سرمست و

مغرور نشویم .

خدایا ! به ما آنقدر توان ده که کوچکی و بیچارگی خویش را

فراموش نکنم و در برابر عظمت

تو خود را نبینم . 

                                                                                        دکتر چمران