ن وَالْقَلَمِ وَمَا یَسْطُرُونَ...
و قلم را آفرید تا دل را به چرخش خود، مکتوب بیافریند برای جاودانگی... و چون مصحف عشق بر قلم رسید مکتوبی گردید برای زیستن ما... و قلم را برای انسانِ تنها آفرید، تا از رنج انتظار و سرخی گیسوی یار بنگارد... آفرید تا از ازل خویش را به ابدیت پیوند زند و از آغازِ آدم تا نهایتِ عشق بنگارد.. آفرید تا از عطر یاس عاشقانه مست گردد و در این سرمستی اش به خون عشق، غرقه گردد و در دشت جنونِ کربلا، برسد به شمیم دل انگیز روزهای پر باران زمین، روزی که بوی سیب با عطر نرگس در هم خواهد آمیخت و جهانی را زیر رو خواهد کرد... آن روز نزدیک است...