اینکه خاک سیه اش بالین است              

   اختر چرخ ادب پروین است

گرچه جز تلخی از ایام ندید               

              هرچه خواهی سخنش شیرین است

                       صاحب آنهمه گفتار امروز              

   سائل فاتحه و یاسین است

     دوستان به که ز وی یاد کنید                 

            دل بی دوست دلی غمگین است

  خاک در دیده بسی جان فرساست     

              سنگ برسینه، بسی سنگین است

 بینید این بستر و عبرت گیرد             

          هرکه را چشم حقیقت بین است

هر که باشی و ز هرجا برسی      

       آخرین منزل هستی این است

                        آدمی هرچه توانگر باشد       

             چو بدین نقطه رسد مسکین است

                         اندر آنجا که قضا حمله کند      

                                چاره تسلیم و ادب تمکین است

زادن و کشتن و پنهان کردن        

          دهر را رسم و ره دیرین است

خرم آن کس که در این محنت گاه    

             خاطری را سبب تسکین است.