تا به کی منتظرفرصت  فردا باشی       نیست معلوم که فردا تو به دنیا  باشی

هیچ دانی که چرا وقت اجل مستور است       بهر آن است که همواره مهیا باشی

قدر این مهلت محدود که عمر است بدان        بگذرد وقت و تو سر گرم تماشا باشی

می توانی که به بیماری دل چاره کنی         شرطش آن است که در فکر مداوا باشی

زیرو بالای جهان خواب و خیالی است عبث     چند بیهوده به دنبال من و ما باشی

امتیازی است اگر بهر بشر جز آن نیست         که از اخلاص عمل بنده یکتا باشی