تملق :اظهار لطف و محبت و دوستی که با خضوع مخلوط شده باشد با آن‌که در قلب چنین نیست.

تعریف و تمجیدهای بی موردی که از دیگری می شود نشان از خفت و خواری چاپلوس و مبتلا شدنش به شرکی است که ثمره آن در اعمال و رفتار وی ظهور پیدا کرده، ننگ و عار را برای او به ارمغان آورده است.

گنهکار ممکن است پشیمان شده، توبه کند و نجات یابد،

ولی افراد مغرور، حتی درصدد توبه هم برنمی‌آیند، لذا امیدی به نجات آنان نیست. «ولاتحسبنهم بمفازه من العذاب»

امام علی(ع) در این رابطه فرموده‌اند:
به راستی کسی تو را دوست دارد که تملق‌گویت نباشد، و در حضورت چاپلوسی نکند و دوست واقعی کسی است که نمی‌گذارد این تعریف و تمجید به گوش تو برسد

(غررالحکم، فصل 15، شماره 17)

باز فرمودند:

کسی که مدح و ثنای تو را می‌گوید در حقیقت تو را با این کارش سربریده است.

(غررالحکم، فصل 77، شماره 124)

تملق گو دروغگوست

 این صفت خبیثه -که به زبان آوردن مطالبی است در مورد دیگران، در حالی که به آن اعتقادی ندارد- نهری است جاری از دریای وسیع محبت دنیا و خصلتی است به ودیعه گرفته شده از خصلتهای سگان، چرا که آداب سگان است که در انتظار لقمه‏ای دُم خود را می‏جنبانند و تملق و چاپلوسی می‏کنند.