مثل هـــــر بـــار بــــرای تــــو نــــــوشتم:

دل من خــــون شــد ازین غم، تـــــو کجـــــایی؟

و ای کاش کـــــه این جمعــــه بیـــایـــی!

دل من تاب نـــدارد، همـــه گــــویند به انگشت اشــــاره

مگـــــر این عــــاشق دلسوختــــه اربــــاب نــــدارد؟

تــــو کجــــایی؟ تـــــو کجـــــایی...

و تـــــو انگــــار به قلبم بنویســــی:

کـــــه چـــــرا هیچ نگوینـــــد

مگـــــر این منجـــی دلســــوز ، طــرفــــدار ندارد ، کـــــه غریب است؟

و عجیب است

کـــــه پس از قـــــرن و هـــــزاره

هنــــوزم کــــه هنـــــوز است

دو چشمش بــــه راه است

و مگــــر سیصد و انــــدی نفـــــر از شیفتگانش ، زیــــاد است

کــــه گــــــویند

بـــــه انــــدازه یک « بـــــدر » علمــــــدار ندارد!

و گــــویند چــــــرا این همـــــه مشتــــاق ، ولـــــی او سپهش یـــــــار ندارد!


=-=-=
جــــــواب امـــــام زمـــــان:

 
تــــــو خـــــودت!

مـــدعی دوستــی و مهـــر شدیــدی کـــه بـــه هــــر شعــــــر جـدیـدی

ز هجــــــران و غمم نالــــه ســــرایی ، تـــــو کجـــــایی؟

تـــــو که یک عمـــر سرودی «تـــــو کجــــــایی؟» تـــــــو کجـــــایی؟

بـــاز گـــویی کــه مگـــر کاستی ای بـــُد ز امــامت ، ز هــــدایت ، ز محبـــت

ز غمخـــــوارگــــی و مهــــر و عطــــوفت

تــــو پنداشته ای هیچ کســــی دل نگـــــــران تـــــو نبــــــوده؟

چــــــه کسی قلب تــــــو را سوی خـــــــدای تــــو کشـــانده؟

چــــه کسی در پی هـــــر غصه ی تـــو اشک چکـــــــــانده؟

چــــــــــه کسی دست تـــــــو را در پس هــــــر رنج گـــرفته؟

چــــه کسی راه به روی تـــــــو گشوده؟

چــــه خطرهـــــا به دعــــــــایم ز کنار تــــو گـــــذر کـــــــــــرد

چـــه زمان هـــا کــه تـــو غـــافل شدی و یــار به قلب تــــو نظــــر کــــرد...

و تـــــــو با چشم و دل بستـــه فقط گفتی...

تــــو کجــــایی!؟ و ای کــــاش بیـــــایی!

هــــر زمان خــــواهش دل بـــا نظــــر یـــار یکــــی بـود، تــــو بـــــودی...

هــر زمــــان بــــود تفاوت ، تـــــو رفتی ، تـــــو نمــــاندی

خـــواهش نفس شده یـــــار و خـــــدایت

و همین است کـــــه تاثیــــر نبخشند به دعـــــایت

و بـــه آفــــاق نبردند صـــدایت

و غریب است امـــــامت

من کــــــــه هستم ، تـــــــو کجــــــایی؟

تـــــــو خودت کــــــــاش بیـــــایی

بــــه خودت کــــاش بیـــــایی...!