موسيقي از نظر شرعي بر دو قسم است:

1 ـ موسيقى که به نظر عرف مردم، مطرب، و متناسب با مجالس لهو و لعب و عياشی وعيش و نوش باشد.

2 ـ موسيقى غير مطرب و معمولى كه انسان را به هيجان شهوى وادار نمي‌كند.

اگر اين آهنگ ها (رپ و ديگر انواع موسيقي) مطرب و متناسب با مجالس لهو و لعب باشد، گناه و گوش دادن به آن حرام است . اگر در نظر عرف، مطرب و متناسب با مجالس لهو و لعب نباشد، در صورتي كه با آلات لهو و لعب مانند تار، سنتور و پيانو باشد، احتياط واجب ترک استماع آن است، ولی اگر با ابزار مشترک (كه ويژه لهو و لعب نيست) باشد، اشکال ندارد. (1)

البته اگر موسيقی مشکوک باشد که آيا از قسم حرام است يا از قسم حلال؛ گوش دادن به اين موسيقی مشکوک هم اشکال ندارد، گرچه خوب است که انسان احتياط کند.

به ادامه مطلب بروید...

اما دليل حرام بودن موسيقی های لهوی و آوازه خوانی آن است که موسيقی های لهوی ضررهای فراوانی دارد، از جمله‌:

1ـ ضعف‌ اعصاب ‌و اختلال‌ حواس‌:

موسيقی ‌به ‌ويژه ‌آهنگ ‌های حساس ‌آن ‌تحريکاتی ‌در اعصاب‌"سمپاتيک‌" و "پاراسمپاتيک‌" به وجود می آورد. در نتيجه ‌تعادل ‌اين ‌اعصاب به هم می خورد. انسان ‌دچار ضعف ‌اعصاب ‌می گردد، دکتر« دلف‌آدلر» پرفسور دانشگاه‌ کلمبيا میگويد:

بهترين ‌و دلکشترين ‌نواهای موسيقی شوم ‌ترين ‌آثار را روی ‌سلسله ‌اعصاب ‌انسان ‌باقی ‌می گذارد. اصولاً شنيدن ‌موسيقی ‌و کنسرت‌ در اعصاب ‌يک ‌نوع ‌اثر تخديری ‌ايجاد می کند که ‌نجات ‌از آن ‌مشکل ‌است‌.

2- ضررهای ‌اخلاقی:

مجالس ‌موسيقی ‌از نظر زيان‌های ‌فردی ‌و اجتماعی، باعث ‌گناهان‌ فراوان ‌می شود. موسيقی ‌سهم ‌بزرگی ‌در به ‌وجود آوردن‌ ناپسندی ها و پليدی ها دارد. نغمات ‌موسيقی ‌اجتماع‌ را به ‌فساد و انحراف‌ می کشاند. موسيقی ‌مخصوصاً در محافل‌ مختلط‌ و به ‌ويژه در صورتی که ‌خواننده ‌زن ‌باشد، مهيّج ‌شهوت ‌و هوس‌ است‌. باعث ‌شهوت‌ رانی ‌و عشق ‌بازی ‌و اعتياد به آن ‌می شود . جامعه ‌را دچار گناه ‌و لغزش‌های ‌فراوان ‌مي‌کند.

3 ـ بزرگ ترين ‌ضرر موسيقی های مبتذل و لهوی دوری ‌از خدا است‌.

‌سعادت ‌ياد خدا است ‌که ‌مايه ی حيات ‌و اطمينان ‌قلب ‌می شود. کارهای غفلت ‌آور در اسلام ‌ناروا قلمداد شده ‌و موسيقی ‌و غنا و رقص ‌و مجالس ‌لهو و لعب ‌نقش ‌مؤثری ‌در غفلت ‌از خدا دارد.

‌اسلام‌ چيزی ‌را بدون ‌جهت ‌حرام ‌نمی کند. آن ‌نوع ‌موسيقی ‌چون ‌از جهات‌ مختلف ‌زيان ‌بخش‌ است‌، در اسلام‌ تحريم شده است‌.

مسعده ‌بن ‌زياد می گويد: در خدمت ‌امام ‌ششم ‌بودم ‌که ‌شخصي ‌گفت‌: در همسايگی ‌من ‌کسانی ‌هستند که‌ کنيزهای ‌آوازه ‌خوان‌ و موسيقی دان ‌دارند. گاه ‌و بيگاه‌ می خوانند و می نوازند. گاهی ‌که‌ برای ‌کاری ‌به ‌طرف ‌ديوار خانه‌ آنان‌ می ‌روم‌، اندکی توقف ‌می کنم ‌تا آواز آن‌ها را بهتر و بيشتر بشنوم‌! حضرت‌ فرمود: ديگر اينکار را تکرار مکن‌.(2)

پيامبر(ص‌) فرمود: " خدا مرا به ‌رسالت ‌بر انگيخته است ‌تا برای ‌مردم‌ جهان ‌رحمت ‌باشم . آنان ‌را به‌ سوی ‌سعادت‌ راهنمايی ‌کنم‌. خدا فرمان ‌داده ‌که ‌آلات ‌موسيقی ‌را محو کنم‌ و کارهای جاهليّت ‌را براندازم‌.(3)

اگر انسان‌ خود را در وادی ‌موسيقی های ‌مهيّج ‌و مطرب ‌و رقص ‌و پای کوبی ‌بياندازد، کم‌ کم ‌از خوبان ‌و خوبی ها فاصله‌ می گيرد.

از تلاوت ‌قرآن‌، رفتن ‌به‌ مساجد، خواندن ‌نماز و دوستان ‌صالح ‌فاصله ‌می گيرد، به ‌حدّی می رسد که ‌اصلاً از خوبی ها بدش ‌می آيد . بد و بدیها را دوست ‌می دارد . همواره ‌با آنها همراه ‌می شود.

بدترين آثار منفی خانوادگی موسيقی که تجربه آن را نيز ثابت کرده، آن است که غيرت ناموسی را در مردان و عفت و حيا را در زنان از بين می برد.

 

پي نوشت ها:

1. سايت آيت الله وحيد خراسانی سوال 263.

2. وسائل‌الشيعه‌، ج‌2، ص‌957.

3. بيست‌ پاسخ‌، مؤسسة ‌در راه‌حق‌، ص‌191‌‌، به‌ نقل‌ از مستدرک ‌الوسائل‌، ج‌2، ص‌458.