بس ﮐﻦ ﺭﺑﺎﺏ ﻧﯿﻤﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ
دﯾﮕﺮ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﻧﯿﻤﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ
کم ﺧﯿﺮﻩ ﺷﻮ ﺑﻪ ﻧﯿﺰﻩ ، ﻋﻠﯽ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ نده
گهوﺍﺭﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ نده
با ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺰﻥ ﭼﻨﮓ ﺑﺮ ﺭﺧﺖ
با ﻧﺎﺧﻦ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﺰﻥ ﭼﻨﮓ ﺑﺮ ﺭﺧﺖ
بس ﮐﻦ ﺭﺑﺎﺏ ﺣﺮﻣﻠﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
سهمت ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻧﻈﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ترﺳﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﺰﻩ ﺩﺍﺭ ﮐﻤﯽ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﻮﺩ
از ﺭﻭﯼ ﻧﯿﺰﻩ ﺭﺍﺱ ﻋﺰﯾﺰﺕ ﺭﻫﺎ ﺷﻮﺩ
یک ﺷﺐ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻏﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ
دﯾﺪﯼ ﻫﻨﻮﺯ ﺯﺧﻢ ﮔﻠﻮ ﻫﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ
گرﭼﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﭼﺸﻢ ﺗﺮﺕ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﺷﺪ
بس ﮐﻦ ﺭﺑﺎﺏ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﻣﻮﯾﺖ ﺳﭙﯿﺪ ﺷﺪ
پیرﺍﻫﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﺮﯾﺪﯼ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﺪﻩ
گهوﺍﺭﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ مده
با ﺧﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ
مادر ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻭﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ
بس ﮐﻦ ﺭﺑﺎﺏ ﺯﺧﻢ ﮔﻠﻮ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﺪﻩ
قنداق نیست دست خودت را تکان نده
دﯾﮕﺮ ﺯﯾﺎﺩﺕ ﺍﯾﻦ ﻏﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ
آﺏ ﺧﻮﺵ ﺍﺯ ﮔﻠﻮﯼ ﺗﻮ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ
بس ﮐﻦ ﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ
اﯾﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺍﺻﻐﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ