همه شب نماز خواندن،همه روز روزه گرفتـن

هـمـه سالــه از پـی حـج، سفــر حجـاز کـردن

زمدینــه تا بـه کعبــه، سـر و پـا بـرهنــه رفتـن

دو لـب از بـرای لبیکــ بـه گفتــه بـاز کـردن

شب جمعـه هـا نخفتـن ، به خــدای راز گفتـن

ز وجــود بـی نیــازش، طلـب نیـــاز کــردن

به مساجـد و معابـد، همه اعتکاف کردن

ز ملاهـی و مناهی، همـه احتـراز کردن

به حضور قلب ذکر خفی وجلی گرفتن 

طلب گشایش کار ز کارساز کردن

پی طاعت الهی به زمین جبین نهادن 

گه وگه به آسمان ها سر خود فراز کردن 

به مبانی طریقت به خلوص راه رفتن 

زمبادی حقیقت گذر از مجاز کردن 

به خدا قسم که هرگز ثمرش چنین نباشد 

که دل شکسته ای را به سرور شاد کردن

به خدا قسم که کس را، ثمر آنقدر نبخشد

که به روی ناامیدی ، در بسته باز کردن... 

شیخ بهایی

تذکر: این شعر در طول تاریخ دستخوش تغییراتی مختصر شده وبعضی از مصرع ها متفاوت آورده شده در اکثر سایتها من شعر را به صورت بالا دیدم اگر احیانا اهل فن در آن اشکال ویا قصوری دیدند به بزرگواری خود ببخشند چون من به منبع اصلی دسترسی نداشتم فقط از روی علاقه خواستم آن را بنویسم و مفهوم را برسانم چون برای خودم تاثیر برانگیز بود. با تشکر...العبد