حدود شرعی ارتباط با نامحرم در فضای مجازی:

حد ارتباط با نامحرم کجا است ؟ ضمناً آیا این حد در دنیای واقعی و مجازی فرق می کند یا خیر؟
پاسخ - حد ارتباط با نامحرم این است که ما با هم داد و ستد عاطفی نکنیم . یعنی به دنبال صید کردن دل یکدیگر نباشیم .
این یکی از راه هایی است که به نظر دور است اما خیلی نزدیک است . 

به قول قرآن : همه ی آدم ها نسبت به خود ، خودآگاهی دارند ولی مدام توجیه می کنند .
می گویند ما در محیط های مجازی یکدیگر را نمی بینیم . پس می توانیم هر حرفی را راحت بزنیم . 

اما من از آنها سوال می کنم که وقتی شما در این فضاهای نت نظر می گذارید و با یکدیگر گفتگو می کنید
آیا این داد و ستد عاطفی رخ می دهد یا خیر؟ 

وقتی که شما از انواع تصاویر و کلمات و روش هایی که در محیط های دیجیتال است استفاده می کنید برای اینکه احساس و حالات فکری و روحی خود را به طرف مقابل منتقل کنید در او هیچ حسی را ایجاد نمی کنید ؟ 

در حقیقت قبل از اینکه شما با فکر او ارتباط برقرار کنید در دل و احساس اوجا باز کرده اید . 
این جا باز کردن در احساس و دل فرد نامحرم همان حریم حرامی است که شما وارد شده اید . 

من اجازه ی داد و ستد عاطفی به این عنوان که دل کسی را از آن خود بکنم ندارم .
قطعاً من باید برای یک ارتباط سالم حرکت کنم .
ارتباطی که فرصت فکر ، اندیشه و عمل صالح و کارهای خوب و زیبا را بدهد . 

ظاهراً گاهی اوقات ما وارد فضاهای مجازی می شویم و گفتگو های علمی و اعتقادی می کنیم . 
اما این فضاها ایجاد اعتیاد می کند .
یعنی فرد مدام به دنبال این است که وارد آن شده با افراد مختلف گفتگو کند ونظرات آنها را داشته باشد . 
به این گفتگو کردن ها به عنوان یک رفتار ویژه ی روشنفکرانه و عالمانه نگاه می کند.
این نقابی است که هوس بر روی رفتارهای ما می زند .
اگر قصد ازدواج باشد باید ما آن را صریح کنیم 
اما فضای وب فضای مناسبی برای ازدواج نیست .
به این خاطر که ما در فضای مجازی ، شخصیت مجازی داریم !

از کجا من بدانم که این کسی که خود را به عنوان یک خانم معرفی می کند واقعاً یک خانم است و از کجا مشخص است که آقا نیست .
از کجا معلوم که سن و ویژگی های واقعی خود را منتقل کند .
خیلی اوقات برای اینکه افراد جواب این سوال ها را پیدا کنند با یکدیگر در بیرون قرار می گذارند . 
در این قرار شما از کجا می دانید که این فرد همان کسی است که در فضای مجازی به شما پاسخ داده ؟ 
شاید آن پاسخ ها را خوانده و به سر این قرار آمده است . 

متأسفانه الان ما در فضای دیجیتال دچار آسیب های جدی هستیم . اصلاً اقتضای فضای دیجیتال شخصیت مجازی است .
وقتی که ما با انسان ها در دنیای واقعی مواجه هستیم بسیاری از ویژگی های شخصیتی آنها را نمی شناسیم .
در فضای دیجیتال که اصلاً قابلیت شناخت وجود ندارد . 

در ارتباط با نامحرم قرار است که ما حریم دل و خیال یکدیگر را اشغال نکنیم .
من حق ندارم که دل و فکر کسی را مشغول خود بکنم .
و در دل و فکر او برای خود یک جای ویژه و ممتاز از بقیه باز کنم .     آیا صحبت‌هایی که رد و بدل می‌شود، تصاویری که دیده می‌شود، واکنش‌هایی که صورت می‌گیرد و خلاصه هر عمل و عکس‌العملی که دو جنس مخالف در اینترنت به صورت زنده یا جز آن در قبال هم انجام می‌دهند، قانونحجاب اسلام نباید روشی برای آن پیشنهاد دهد؟

    آنچه مسلم است این است که علاوه بر رعایت حدود شرعی وجه و کفین در ارتباطات تصویری، باید نگاهی هم به حالات فردی خودمان در رفتار مجازی‌مانداشته باشیم. 

    یکی از معانی توجه به حال فردی این است که خودمان را با خودمان مقایسه کنیم.

    خود مجازی و رابطه‌ها و رفتارهای مجازی‌مان را با حدودی که در دنیای واقعی برای ارتباطاتمان قائلیم بسنجیم و سعی کنیم اختلاف این حدود را به حداقل برسانیم.

    یعنی سعی کنیم رفتار واقعی‌مان را ملاک قرار دهیم و رفتار مجازی‌مان بازتر از رفتاری که با محیط پیرامون خود داریم نباشد.

    اگر در دنیای واقعی تا به حال با هیچ نامحرمی هم‌کلام نشده‌ایم ، چت با نامحرم در اینترنت برای شخص خودمان یک نوع هنجارشکنی به حساب می‌آید.

    اگر در زندگی دوست نداریم کسی عکس هر چند با حجابمان را نداشته باشد، با گذاشتن تصویرمان در پروفایل، برخلاف عرف خودمان عمل کرده‌ایم و این عمل ممکن است به لغزش‌های عملی منجر شود.

درست است که کلا در اینترنت رفتارها بازتر شده‌است؛

اما بد نیست هر از گاهی رفتار‌های مجازی‌مان را با برخوردهایمان در دنیای حقیقی محک بزنیم و ببینیم چقدر غرق این مجازی صفر و یک شده‌ایم؟

چقدر بر ارزش‌هایی که به آنها معتقدیم پافشاری می‌کنیم و چقدر تابع شرایط محیطی هستیم؟

آیا آنچه به دست می‌آوریم ارزشمندتر است یا آنچه از دست می‌دهیم؟ 

هیچ وقت به خودمون خیلی مطمئن نباشیم که: ما؟ اصلا! ابدا...