مـــــــــــــــرد کـــــــه باشــــــــی بایــــد :

برای هضم دلتنگی هایت قدم بزنی و با نگاهت با سنگ فرش خیابان ها و پیاده روها
حرف بزنی …

برای حجم تلخ بی کسی هایت سکوت کنی …

شانه هایت را پناه گریه اش کنی و در عوض دست های مردانه ات سرپوش
اشک هایت باشد …

اما …
گــــــــریه نکن !

محکم باش !
مانند دستانت … مثال شانه هایت …

آخر تو مَردی …
مــــــــــرد کـــــــــه گـــــــــریه نمی کنــــد !

او “مـــرد” است دستــــانش از تو زِبرتر و پهن تر است

صورتش ته ریشى دارد

قلبش به وسعـــتِ دریــــا

جـــاىِ گریـــــه کردن به بالکن میرود و تنـــهایی را می بلعد

او با همــــان دستان پهن و زبرش تورا نوازش می کند

با همان صورت ناصاف و ناملایم تورا می بوسد و تو آرامــــ می شوى

آنقــــدر اورا نامــــرد “نخوان”

آنقدر پول و ماشین و ثـــــروتش را “نسنج”

فقط به او “توجه کن”

تا زمین و زمان را برایت بدوزد …

فقــــط باهاش “رو راست باش” تا دنیا را به پایت بریزد . .

اگـــر گریــــه نمیکنم فکر نکن از سنـــگم !

من مـــــرد هستم …

تنهـــایی قــــدم زدنم از گریــــه کردنــــ دردناکتــــر استــــ

مـــرد از زن خیلیــــ تنهاتــر استــــ …

مـــرد لاک ناخن نمیــــزند که هر وقت دلش گرفتــــ

دستــــش را باز کند و به ناخـــن هایش نگــــاه کند !

مـــرد موهایش بلند نیست کـــه در بـــــی کســـی

کوتــــاهش کند و لـــــج کند با تــــمام دنــــیا !

مـــرد حتـــی دردهایش اشکــــ که نـــــه ,

سنگــــ میکند و میچســـباند به پیــــشانیش

میـــشود گفتـــ :

مــــیم مثـــــلـــ مــــــــــــــرد

♥ به سلامتی همه مــــرد های واقعی  ♥