این واقعیت را باور می کنیم که اعضاء و جوارح نمازگزار با او تسبیح می گویند.
حضرت علی(ع) می فرماید: به راستی انسان متعهد و مؤمن واقعی، وقتی به نماز می ایستد، همانا جسم و لباس و هر چه که در اطرافش قرار گرفته تسبیح می گویند. و در حقیقت با او به حمد و ثنای خدا مشغول می گردند.

گویند: یکی از بندگان راستین خدا(شاید میر فندرسکی) در حجره نیمه های شب به ذکر «لا اله الا الله» می پرداخت.
آن قدر با حقیقت بود که وقتی ذکر «لا اله» می گفت و نفی معبود می کرد، تاریکی و ظلمت فضای اطاقش را فرا می گرفت؛ و هنگامی که «الا الله» می گفت و اثبات وجود «الله» و معبود واقعی می کرد، فضای اطاقش روشن و نورانی می گشت.

منبع: نکته های نابی از نماز،ص۱۷۹.