حكمت نماز

قرآن:

«نماز را براي ياد من، بپا دار.»

ـ پيامبر خدا صلّي الله عليه و آله : نماز واجب شده است ... براي بر پا داشتن ياد خدا.

ـ امام عليّ عليه السّلام : خداوند ايمان را جهت پاك كردن از شرك، و نماز را براي دوري از كبر واجب كرد.

ـ هشام بن الحكم: از امام صادق پرسيدم: با اينكه نماز مردم را از كار و زندگي باز مي دارد و تن هايشان را خسته مي كند، چرا واجب شده است؟ امام فرمود: در آن، علتهايي نهفته است. اگر مردم بدون هيچ آگاهي و يادآوري از پيامبر اكرم رها شوند و تنها به همان رسالت نخستين و حضور قرآن در ميان آنان بسنده شود، مانند امتهاي پيشين مي گردند كه به دين گرويدند و كتابهايي هم نوشتند و مردم را به دين خود فراخواندند و حتي براي آن جنگيدند، امّا با رفتنشان، دينشان هم رفت و اثري از آنان باقي نماند. حال آنكه خداوند تبارك و تعالي خواست كه مردم حضرت محمّد صلّي الله عليه و آله را از ياد نبرند. از اين رو نماز را بر آنان واجب كرد تا او را هر روز، پنج بار ياد كنند و نام [ مباركش ] را بر زبان آورند و به نماز و ياد خدا فرمان داده شدند، تا غافل نگردند و او را فراموش نكنند مبادا يادش از خاطرها برود.

ـ امام رضا عليه السّلام : حكمت نماز ، اقرار به ربوبيت خداوند جلّ جلاله و شريك نگرفتن براي اوست. ايستادن در پيشگاه جبروت الهي ، با خواري و بيچارگي، افتادگي و اعتراف و درخواست بخشش گناهان گذشته است. صورت نهادن بر خاك در هر روز براي بزرگداشت خداوند جلّ جلاله است، تا به ياد او ـ نه فراموشكار و گردنكش كه ـ فروتن و خوار و خواهان و مشتاق فزوني دين و دنياي خود باشد. افزون بر اين ها، نماز، ذكر خداوند جلّ جلاله و دوام آن در شب و روز است تا بنده، مالك و مدبّر و آفريدگارش را از ياد نبرد و گرنه سركشي و طغيان مي كند و اين در ياد كردن پروردگار جلّ جلاله و ايستادن در پيشگاهش نهفته است، كه او را از سرپيچي نهي مي كند و از انواع فساد باز مي دارد.

ـ در تبيين حكمت نماز ـ : اطاعتي است كه [ خدا ] آنان را بدان امر كرده و آييني است كه بر آن وادارشان ساخته است . در نماز بزرگداشت و گراميداشت خداوند و فروتني بنده هنگام سجده است و اقرار به اينكه بالاتر از او ، پروردگاري است كه به عبادتش مي پردازد و برايش سجده مي كند.

 منبع : کتاب نماز در قرآن و حدیث، محمدی ری شهری.