تعليم نماز به حضرت خاتم (صلّى الله عليه وآله وسلّم)

«بسم اللّه الرحمن الرحيم * الحمدللّه رب العالمين * الرحمن الرحيم * مالك يوم الدين * اياك نعبد واياك نستعين * إهدنا الصراط المستقيم * صراط الذين انعمت عليهم غيرالمغضوب عليهم ولا الضالين».

سخن حضرت خاتم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) واهل بيت عصمت (عليهم السلام) واهل‏اللّه، اين است كه نماز مناجات بنده است با پروردگارش ومناجات سخنى است سرّى ويا آشكارا وقرآن همان كلام اللّه سرّى وآشكارا است وبنده نمی داند كه با چه سخنى با خدا مناجات كند وادب بندگى را چگونه وچه وقتى انجام دهد.

حضرت حق به پيامبرش در يك قُرب معراجى، نماز را عملاً آموخت، در حالى كه حضرت خاتم امام بود وملائكه وپيامبران مأموم، واين نماز را از وضو، تا سلام، بر حضرت خاتم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) تعليم كرد(1).

در دو ركعت اول اُمّ القرآن را تعليم كرد؛ يعنى سوره حمد را كه جامع اسرار قرآن است وقرآن تصوير كل اسرار وجود است، پس كل اسرار وجود را به صورت مناجات طرفينى بين بنده وپروردگارش، در جان اين مصلّى معراجى ريختند وهر مصلّى ديگرى را كه معراجى گردد، از آن سهمى است.

اين مناجات با كلام خدا و در حال قيام، قعود وركوع وسجود بنده است وقيام، ادب شهود حق است و بنده متّصف به صفت امانتى قيّوميّت حق است وشهود.

«أَفَمَنْ هُوقائِمٌ عَلى كُلِّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ»(2) آيا كسى كه زمام اختيار كلّ نفوس به دست قدرت اوست وتمام اعمال بنده‏اش به مقتضاى استعدادش، به حول وقوّه وتحت اشراف وتدبير اوست، جاى شكّ است كه برايش شريك قرار دهند، پس هدايت وضلالت به دست حق است با افاضه اختيار به عبد وآن چه در عين ثابت، رقم زده‏اند، حق است.

پی نوشت:

(1). فيض كاشانى، علم اليقين، ج 1، ص 512 ـ 514.
(2). رعد (13) آيه 33.