حضور قلب

قال زین العابدین (علیه السلام ): ان العبد لا یقبل من صلاته الا ما اقبل علیه منها بقلبه :

همانا نماز بنده پذیرفته نمى شود، مگر آنچه را که با قلبش به نماز توجه کرده است .

(المواعظ العددیه ، ص 270)

یکى دیگر از مقدمات نماز ((حضور قلب )) است و آن مهمترین شرط قبولى نمازمى باشد. براى نمازگزار سزاوار است که در تمام ذکرها و کارهاى نماز حضور قلب داشته باشد که تنها آنچه در نماز به آن توجه داشته باشد به حسابش گذاشته مى شود(1).

و هم اکنون سالک پس از ایجاد مقدمات و گفتن اذان و اقامه ، آماده خواندننماز است . در این لحظه مهمترین مساءله حضور قلب است . یعنى این که سالک به هر صورتى که شده ، قلب خود را متوجه این عمل عظیم گرداند و در محضر ربوبى قدس آن را حاضر کند، زیرا در روایات تاءکید زیادى به رعایت حضور قلب شده و عبادت بدون آن همچون جسمى بى روح و دور از مرحله قبول است .

در کتاب کافى از حضرت باقر (علیه السلام ) و صادق (علیه السلام ) روایت شده است که فرمودند:

((بدرستى که آنچه از نماز براى تو مى باشد، آن قسمتى است که نسبت به آن حضور قلب داشته باشى ، پس اگر تمام نماز را غلط بجاى آورد و با از آداب آن غفلت نماید، نمازش پیچیده مى شود و با آن به صورت صاحبش ‍ زده مى شود))(2).))

پی نوشت ها:

1- تحریر الوسیله ، ج 1، ص 155.

2- اصول کافى ، ج 4، ص 258.