یكی از صفات متقین اقامه نماز است

  الّذین یؤمنون بالغیب و یقیمون الصّلوه و ممّا رزقنا هم ینفقون
پرهیزكاران آنهایی هستند كه به غیب ایمان می‌آورند و نماز برپا می‌دارند و از تمام نعمتها و مواهبی كه به آنها روزی داده‌ایم انفاق می‌كنند.«بقره ، 3»
خداوند پنج صفت اساسی برای افراد متقی و پرهیزكار بیان فرمود.
1ـ ایمان به غیب، 2ـ ارتباط با خدا (اقامه نماز) 3ـ ارتباط با انسانها (انفاق) 4ـ ایمان به تمام پیامبران خدا، 5ـ ایمان به رستاخیز.
این چنین انسانی به وراء طبیعت راه یافته و به خداوند بزرگ ایمان دارد دیگر نمی‌بایست در برابر بتها و در برابر انسانهایی همانند خودش و جبّاران و ستمگران سر خضوع و تعظیم فرود آورد.
او تنها در برابر خداوند سر تعظیم خم می‌كند و تسلیم آفریننده‌ یگانه است.
او بالاتر رفته و احساس می‌كند از مرتبه مخلوقات دیگر گذشته و ارزش این معنی را پیدا كرده كه با آفریننده‌ بزرگ جهان، با خداوند ازلی و ابدی ارتباط گیرد و با او سخن بگوید.
در این حال می‌باید كه زندگی هدفی بالاتر از خورد و خواب و لذات این جهان داشته باشد، اقامه نماز خود مهمترین عامل تربیتی انسان است.
كسی كه شبانه روز لااقل پنج بار در برابر ذات مقدس حضرت حق قرار می‌گیرد و ارزش سخن گفتن با او را پیدا می‌كند، تصورات او، افكار او، كردار و رفتار او همه خدایی می‌شود و چیزی بر خلاف خواست خدا انجام نمی‌دهد. مشروط بر این كه راز و نیاز و نماز او به درگاه پروردگار از جان و دل سر چشمه بگیرد و با تمام قلب رو به درگاه پاك او آورد.[1]
یقیمون یعنی انجام می‌دهند نماز را با حدود و شرایط، یا مداومت داشتن بر آن، یا آن را برپا می‌كنند.
ـ نماز را با شرایط و خصوصیات به جا می‌آورند و اقامه هر چیز تعطیل نكردن آن است.[2]
به ‌پا داشتن نماز آن است كه حق نماز ادا شود، یعنی نماز به صورت یك پیكر بی‌روح انجام نگردد، بلكه نمازی باشد كه واقعاً بنده را متوجه خالق و آفریننده‌ خویش سازد.
منظور از اقامه چیست؟
منظور از اقامه نماز، احتمالاً تلاش برای برپا داشتن آن در میان جامعه است.
ایمان به غیب، وحی، قیامت، اقامه نماز و انفاق زمینه‌های بهره‌مندی از هدایت قرآن.[3]
تنها آنان كه مؤمن به غیب، برپا دارنده نماز، انفاق كننده و معتقد به وحی و قیامت هستند، رستگارند.[4]
نماز در قرآن به عنوان عامل پیوند خلق با خالق و برقرار ارتباط معنوی با خدا عنوان شده است.

[1] . نمونه، ج 1، ص 43.
[2] . مجمع البیان، ج 1 ـ 2، ص 119.
[3] . تفسیر راهنما، ج 1، ص 107 ـ 108.

[4] . تفسیر راهنما، ج 1، ص 11.