نماز عامل هدايت الهي

  انسان درزندگاني خود، به شدت نيازمند هدايت ‌الهي است اگر دست انسان گرفته نشود و‌ در كوره راه هاي زندگي دنيوي رها شود بي‌ترديد ‌‌در منجلاب خسران وتباهي از بين خواهد رفت.قرآن كريم، نماز را هدايت واقعي و راهنماي حقيقي به شاهراه زندگي انساني مي‌داند و در توبيخ بت پرستان و نكوهش عبادت و بندگيِ غير خدا، پس از هدايت فطري به خداپرستي و بعد از ناديده گرفتن دعوت انبياء الهي و گرفتار گشتن به نوعي ارتجاع و واپس گرايي از زبان پيامبران (ع) «بگو (اي پيغمبر) كه ما چرا خدا را رها كرده و چيزي را مانند بتان كه هيچ قادر بر نفع و ضرر ما نباشد (به خدايي) بخوانيم و باز به خوي جاهليت بعد از آنكه خدا ما را هدايت نمود برگرديم تا مانند كسي كه فريب و اغواي شيطان او را در زمين سرگردان ساخته است شويم، آن را ياراني است كه شخص را به سوي خود هدايت مي‌كنند بگو هدايت خدا به حقيقت هدايت است و ما مأموريم كه تسليم فرمان خداي جهان باشيم و (به خلق بگوئيم) نماز به پا داريد و از خدا بترسيد كه به سوي او محشور مي‌شويد.» (سوره انعام (6)، آيه 72 - 71.) اينكه هدايت واقعي فقط هدايت پروردگار است با آن بيان قاطع و كوبنده در آن شرايط روحي – اضطراب و حيرت – بياني به موقع و به جاست و موجب پايان پذيري آن و پيدايش آرامش براي اوست. در آيه بعدي به اين نكته اشاره مي‌كند كه تسليم مطلق و بي‌قيد و شرط خدا شدن و اقامه نماز و اتخاذ تقوي و پارسايي تنها راه حيات بخش و انسان ساز است.پس زندگي تحت هدايت پروردگار از آثار اقامه نماز مي‌باشد، در يك چنين زندگي همه چيز رو به راه و بر وفق مراد ديده مي‌شود، گوينده‌اي كه تحت هدايت پروردگار است انديشه و زبانش هدايت شده كار مي‌كنند، حقايق از دلش جوشيده و بر زبانش جريان مي‌يابد.نويسنده‌اي كه تحت هدايت اوست، امداد او را در مداد خود مي‌يابد و خلاصه به هر كار و به هر جا كه روي مي‌كند با درهاي باز مواجه شده و الطاف خداوند را آشكار و عيان مي‌بيند برخلاف كساني كه خدا آنان را به خود واگذاشته است و به خاطر پشت كردن به دعوت خدا و يارانشان و اعراض از ذكر او و ترك نماز، در معيشت ضنك و زندگاني تنگ به سر مي‌برند(راشدي، 1384: 178)و به هر طرف روي مي‌كنند با درهاي بسته روبرو شده و زندگي‌شان در لذات دنيا خلاصه و از چراغ فروزان و پر فروغ نماز محروم مي‌شوند.

منبع: راسخون