اسرار بسم الله الرحمن الرحیم

عن زید بن علی قال:
دخلت علی ابی جعفر - علیه السلام - فذکر بسم الله الرحمن الرحیم فقال: تدری ما نزل فی بسم الله الرحمن الرحیم فقلت لا، فقال - علیه السلام - ان رسول الله کان احسن الناس صوتاً بالقران و کان یصلی بفناء الکعبة یرفع صوته و کان عتبه و شیبة ابنا ربیعة و ابو جهل و جماعة منهم یستمعون قراءته قال: و کان یکثر ترداد: بسم الله الرحمن الرحیم فیرفع بها صوته فیقولون ان محمداً لیردد اسم ربه ترداداً فیأمرون من یقوم فیستمع علیه و یقولون اذا جاز بسم الله الرحمن الرحیم فاعلمنا حتی نقوم فنستمع قراءته فانزل الله فی ذلک و اذا ذکرت ربک فی القرآن و حده (بسم الله الرحمن الرحیم) و لوا علی ادبارهم نفوراً؛
زیدبن علی گوید: خدمت حضرت باقر (ع) رفتم سخن از بسم الله الرحمن الرحیم به میان آمد فرمود: می‏دانی درباره بسم الله الرحمن الرحیم چه چیزی نازل شده؟ گفتم: نه. فرمود: صدای پیامبر در خواندن قرآن، از همه مردم بهتر بود و نماز را در پیش کعبه با صدای بلند می‏خواند عتبه و شیبه فرزندان ربیعه و ابو جهل، و گروهی دیگر از مشرکان، به قرائت پیامبر گوش می‏دادند و حضرت بسم الله الرحمن الرحیم را بسیار تکرار می‏کرد و با صدای بلند می‏خواند مشرکان می‏گفتند: محمد (ص) بسیار نام خدای خویش را تکرار می‏کند و به کسانی که در آنجا بودند، توصیه می‏کردند که وقتی از بسم الله الرحمن الرحیم گذشت ما را خبر ده تا به قرائت او گوش دهیم لذا خداوند این آیه را نازل فرمود که: و چون پروردگارت را به یگانگی یاد کنی با نفرت پشت می‏کنند و مشرکان به خواندن پیامبر گوش فرا می‏دادند و هنگامی که بسم الله الرحمن الرحیم را می‏خواند، با ناراحتی می‏رفتند و چون آن را به پایان می‏برد، مراجعت کرده و گوش فرا می‏دادند.
(بحارالانوار، ج 85، ص 3)