حضور قلب داشتن در نماز

1ـ پيامبر خدا صلّى الله عليه و آله : اى مردم ،همانا نمازگزار هنگام نماز، با پروردگار بزرگ و بلند مرتبه اش مناجات مى كند. پس بايد بداند چه مى گويد .
2ـ هر گاه بنده به نماز بايستد و گرايش و دلش به سوى خدا باشد، همچون روزى كه از مادر زاده شده باز مى گردد .
3ـ هيچيك از شما نيست كه وضويى كامل بسازد ،سپس برخيزد و دو ركعت نماز با توجه و حضور قلب بخواند، مگر اينكه آمرزيده و بهشت برايش واجب مى شود .
4ـ هر كس دو ركعت نماز بگزارد ودر آن به هيچ كار دنيايى نيانديشد، خداوند گناهانش را مى آمرزد .
5ـ بنده نماز مى خواند و يك ششم [ يك سوم ] و حتى يك دهم آن را هم نمى نويسند. از نماز بنده، فقط آنچه را كه درك مى كند مى نويسند.
6ـ از معصوم روايت شده است : براى تو از نمازت ـ جز آن مقدار كه حضور قلب دارى ـ چيزى نيست .
7ـ پيامبر خدا صلّى الله عليه و آله : دو ركعت نماز مختصر با تفكر، بهتر از يك شب به عبادت ايستادن است.
8ـ از معصومان روايت شده است : دو ركعت نماز با تدبّر، بهتر از يك شب به عبادت ايستادن با قلبى بى توجه است .
9ـ پيامبر خدا صلّى الله عليه و آله : خداوند نماز بنده اى را كه دلش همراه تنش نيست، نمى پذيرد .
10ـ امام باقر عليه السّلام و امام صادق عليه السّلام : براى تو از نمازت، فقط آنچه كه به آن توجه دارى هست. پس اگر همه آن را به وهم و خيال بگذراند يا از انجامش غفلت بورزد، نمازش را درهم مى پيچند و به صورتش مى زنند .
11ـ امام صادق عليه السّلام : هر كس دو ركعت نماز بگزارد و بداند كه چه مى گويد، بى هيچ گناهى ميان او و خدايش باز مى گردد .
12ـ امام باقر عليه السّلام : هنگامى كه به نماز مى ايستى، پيوسته باتوجه باش كه از آن، فقط آنچه توجه دارى به حساب مى آيد .
13ـ امام صادق عليه السّلام : همانا من دوست دارم شخص با ايمان شما هنگامى كه به نماز واجب مى ايستد، دلش را به سوى خدا كند و به كار دنيايى مشغول ندارد. هيچ شخص با ايمانى در نماز دل به سوى خدا نمى كند مگر اينكه خداوند به او رو مى آورد و دلهاى مؤمنان را به او علاقمند مى سازد، پس از آنكه خود نيز او را دوست دارد .
14ـ هنگامى كه به قبله رو كردى، دنيا را و آنچه در آن است و مردم را و آنچه در پى آنند، فراموش كن و به چشم دل، بزرگى خدا را نظاره كن و ايستادنت را در پيشگاهش ـ آن روز كه هر كس از آنچه فرستاده آگاه مى شود و به سوى مولاى حقيقيش باز گردانده مى شود ـ به ياد آر، ايستادنى بر يك پاى ترس و يك پاى اميد. پس هنگامى كه خدا را بزرگ دانستى (تكبير گفتى) ، آنچه را در ميان آسمان برين و خاك زيرين است كوچك بشمار، بى گمان آن هنگام كه خداوند از دل كسى كه او را بزرگ شمرده اما از حقيقت آن امتناع دارد آگاه شود، مى گويد: اى دروغگو آيا مرا گول مى زنى؟ به عزت و جلالم سوگند، از شيرينى ذكرم محرومت مى سازم و از نزديكى به درگاهم و شادمانى مناجاتم، مانع مى شوم
و بدان كه خدا به خدمت تو احتياجى ندارد و از عبادت و دعاى تو بى نياز است و تنها براى اين دعوتت كرده كه تو را ببخشايد واز مجازاتش دور كند و بركتهاى رحمتش را به تو مژده دهد و راه رضايتش را به تو بنمايد و درِ آمرزشش را بر تو بگشايد .
15ـ از سنتهاى ادريس: هنگامى كه به نماز داخل شديد، فكر و ذكر خود را به آن مشغول كنيد وخدا را با پاكى وخالى بودن از غير بخوانيد ومصلحت و سود خويش را باخوارى وفروتنى وفرمانبردارى وبيچارگى ازاوبجوييد.

سبطین