هر کسی دوست دارد تا خداوند نظری به او کند. نماز عاملی است که خداوند را متوجه بنده می کند و نظر رحمت الهی به او جلب می شود. امام باقر علیه السلام می فرماید : ذِکْرُ اللّهِ لاِهْلِ الصَّلاهِ اَکْبَرُ مِنْ ذِکْرِهِمْ ایّاهُ؛ اَلا تَرى اَنَّهُ یَقولُ: اُذْکُرونى اَذْکُرْکُمْ؟؛ یاد خدا از نمازگزاران، بالاتر از یاد آنان از خداوند است، مگر نمى بینى که خداوند مى فرماید: «مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم»؟ در حقیقت کسی که متوجه خدا در نماز می شود خداوند متوجه او خواهد شد و شکی نیست که توجه و اهتمام خداوند با ذکر و یاد بنده بسیار متفاوت است؛ زیرا خداوند غنی حمید است و به این فقیر هویتی عنایت وجودی می کند و هر آن چه را محبوب است به این بنده اش خواهد داد.

(بحارالأنوار، ج ۸۲ ، ص ۱۹۹)

منبع : سما موس