شهادت در حال نماز

حضرت سید الشهداء علیه السلام به برادرش فرمود که: اگر من به لانه حیوانات پناه ببرم بنی امیه بر من دست پیدا می کنند. می داند که او را می کشند و جناب امیرالمومنین علیه السلام می دانست او را شهید می کنند، من عالم می دانم که مرا می کشند حالا که می داند خوب چرا توی خانه؟ چرا توی دهلیز؟ چرا توی یک بیابانی بی اطلاع؟ خوب. حالا که مرا می کشند طوری کشته و شهید شوم که خون من هدر نرود، مظلومیت من برملا بشود، آنها که بالاخره علی علیه السلام را می کشتند؛ لذا می رود به مسجد، اگر مسجد هم نمی رفت آن شب او را می کشتند.
به یک وجه دیگر چه بهتر که حقانیتشان را بر مردم معلوم کنند، در مسجد سر نماز (مسجد مأمن مردم است) که قساوت و شقاوت را خوب برساند این را اختیار کرد، این مسیر را برگزیده است. نباید گفت چرا علی امیرالمومنین تن به تهلکه داده چرا؟ قرآن که می فرماید: لا تلقوا بایدیکم الی التهلکة.
انسان بالاتر از این حرف هاست.
اینها دست از امام حسین برنمی داشتند به هر طریقی او را می کشتند، ولی امام جهاد و شهادت را اختیار کرد، و در میدان جهاد، درس استقامت و آزادی و شهادت و بندگی و معنویت و مناجات و عبادت و برپایی نماز برای تمام انسان ها داد.
نماز حقیقی را امام در شب، صبح و ظهر عاشورا به تصویر کشید، اگر چه فیلمبردار آنجا نبود، ولی انسان با چشم بینا می تواند الان هم ببیند چونکه آنها حق بودند و حق هم نابود شدنی نیست، تا ابد این فیلم نماز کربلا زنده و پایدار است.
در قیامت خداوند تمام صف کربلا را به عالم محشر نشان می دهد، واقعاً رکوع و سجود امام دیدنی است. واقعاً آنها چقدر قسی القلب بودند، که به قلب نماز و به قلب نمازگزار تیر زدند.
دشمنان با این کار ثابت کردند که نمازگزار واقعی نیستند، بلکه نمازگزار واقعی امام حسین و یارانش می باشند، اگر آنها نمازگزار واقعی بودند به نماز و نمازگزار تیر نمی زدند.