«ضرار» از ضرر، به معنای زیان رساند، انشقاق یافته؛ و مصدر باب مفاعله در لغت(1)، و زیان رساندن تعمّدی(2) است.
در قرآن کریم در سوره توبه، به ماجرای مسجد ضرار اشاره شده است. علت نام گذاری مسجد ضرار به این نام، از این رو بوده که گروهى از منافقان براى تحقّق بخشیدن به نقشه ‏هاى پلید خود علیه اسلام و مسلمانان، اقدام به ساختن مسجدى در مدینه کردند، تا با عنوان مسجد پایگاهی برای ضربه زدن به پیامبر (صلی الله علیه و آله) و مسلمانان داشته باشند.(3)
و به این دلیل به مسجد ضرار، ضرار می گفتند که گروهى از منافقان نزد پیامبر (صلی الله علیه و آله) آمدند و از آن حضرت خواستند که به آنان اجازه دهد تا مسجدى در میان قبیله بنى سالم (نزدیک مسجد قبا) بسازند تا افراد ناتوان و بیمار و پیرمردان از کار افتاده در آن نماز بگزارند. هم چنین از آن حضرت تقاضا کردند که شخصاً به آن مسجد آمده و اقامه نماز فرماید؛ تا این که آیات 107 تا 110 از سوره توبه بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نازل شد و پرده از اسرار کار آن ها برداشت، و به دنبال آن پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) دستور داد مسجد مزبور را آتش زنند، و بقایاى آن را ویران کنند.(4)
این موضوع را همه مفسّران اسلامى و بسیارى از منابع حدیثی و تاریخی ذکر کرده ‏اند، اگر چه در جزئیات آن تفاوت هایى دیده مى‏ شود.
لذا چون قصد این افراد ضرر رساندن به اسلام و اجتماع مسلمانان بود نام مسجدشان ضرار نام گرفت.

__________
(1) فرهنگ ابجدی عربی ـ فارسی، ص 564، ذیل واژه «ضارّ».
(2) مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 8، ص 137، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش.
(3) قرشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، ج 3، ص 228، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ ششم، 1371 ش.
(4) تفسیر نمونه، ج 8، ص 134؛ حجتى، سید محمد باقر، أسباب النزول، ص 56 و 57، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، تهران، چاپ ششم، 1377ش؛ ابن کثیر الدمشقى،‏ أبو الفداء اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، ج 5، ص 21 و 22، دار الفکر، بیروت، 1407 ق؛ گردانیده منسوب به بلعمى، تاریخنامه طبری، تحقیق روشن، محمد، ج 5، ص 1503 و 1504، نشر البرز، تهران، چاپ سوم، 1373ش.

منبع : سایت پرسمان قرآن