حجت الاسلام والمسلمین قرائتی:

 در ركوع و سجود، با گفتن «سبحان اللَّه‏» يا «سبحان ربّى الاعلى و بحمده‏» يا «سبحان ربّى العظيم و بحمده‏» خداوند را تسبيح می ‏كنيم.
بگذار لااقل از ذرّات خاك، شن، جمادات، گياهان و ستارگان عقب نباشيم. اگر به گفته قرآن همه چيز در حال تسبيح است چرا ما نباشيم؟! «يُسَبِّحُ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْض‏ ؛ جمعه،1»

 تسبيح گوى او نه بنى آدمند و بس‏    هر بلبلى كه زمزمه بر شاخسار كرد.
    
ذرات هستى، تسبيح خدا می ‏كنند گرچه به گفته قرآن ما تسبيح آنها را نمی ‏فهميم.

 در قرآن می ‏خوانيم كه هُدهُد نزد سليمان آمد و از خورشيد پرستى مردم منطقه ‏اى كه رهبرى آنها را زنى به عهده داشت ناله كرد! اگر هُدهُد توحيد و شرك را می ‏فهمد و بدى آن را درك می ‏كند و زن و مرد را تشخيص می ‏دهد و گزارش آن را به حضرت سليمان می ‏دهد، چه مانعى دارد سبحان اللَّه هم بگويد؟

 مگر قرآن نمی ‏گويد: مورچه‏ اى به باقى مورچگان گفت: به لانه ‏هاى خود برويد كه اين سليمان و لشكر او هستند كه شما را ناآگاه پايمال می ‏كنند. چه مانعى دارد مورچه ‏اى كه نام افراد را می ‏داند سبحان اللَّه هم بگويد.

 حجت الاسلام قرائتى ؛ یکصد و چهارده نکته درباره نماز ؛ نکته ۱۰۱

 مرکز تخصصی نماز