شفا گرفتن از تربت امام حسین علیه السلام

در تربت امام حسین علیه السلام شفای تمام دردهاست مگر مرگ حتمی با چند شرط:
الف: اعتقاد به شفاء بودن تربت داشته باشد، و به قصد شفا بخورد و من اکله لشهوة لم یکن فیه شفاء در روایتی فرمودند: والله هر کس اعتقاد داشته باشد که به او نفع می بخشد البته منتفع می شود.
ب: بیمار در آستانه اجل حتمی نباشد چون اجل حتمی علاج پذیر نیست.
ج: تربت را با وضو بردارد.
د: با دو انگشت بردارد.
ه: به اندازه نخود، بلکه احوط آن است که به قدر عدس مصرف کند، نه بیشتر.
و: آن را ببوسد و بردیدگانش بگذارد.
ز: در وقت خوردن یا خورانیدن بگوید: بسم الله و بالله اللهم اجعله رزقا واسعا و علما نافعا و شفاء من کل داء انک علی کل شی ء قدیر.
ح: آن را سبک نشمارد، در ظروف یا مکان های نا مناسب نگذارد، خیلی دست بر آن نمالد. یا جایی که زیاد دست مالی می شود نگذارد.
ط: فاصله تربتی که برای شفا استفاده می کنند از قبر مطهر تا چهار میل باشد نه بیشتر. و هر چه به قبر شریف نزدیک تر باشد بهتر است.
ی: خوب است تربت را در دهان بگذارد و بعد جرعه ای آب بخورد و بگوید: اللهم اجعله رزقا واسعا و علما نافعا و شفاء من کل داء و سقم(1).

1) شفاعت امام حسین، ص 19.