مستحب است قلب هم سمت قبله باشد
مستحب است قلب هم سمت قبله باشد
امام صادق (علیه السلام ) فرمود: ((چون رو به قبله نمودى ، از دنیا و هرچه در آن است و از خلق و هر چه بدان مشغولند، ماءیوس باش و دل خود را از هر آنچه که او را از خداوند مشغول مى نماید، خالى ساز و با دیده باطن عظمت خداوند را ببین ، و به یاد آور روزى را که در پیشگاه الهى خواهى ایستاد، روزى که هرکس بدانچه از پیش فرستاد گرفتار است )).و در حدیث نبوى است که : ((هرگاه بنده اى به نماز بایستد و قلبش با خدا ومتوجه او باشد، پس از نماز، همچون روزى خواهد بود که از مادر متولد شده است ))(1).بدون شک صحیح نیست در پیشگاه حضرت حق داراى دو حالت باشى ، در یک حال توجه به او و در یک حال توجه به دنیا و خلق دنیا.
پی نوشت:
1- اسرار الصلوة ، ص 198.
ادامه مطلب
تناسب باور قلبى مان با اذکار نماز
تناسب باور قلبى مان با اذکار نماز
سعى کنیم حال و باور قلبى ما نیز متناسب با همان چیزى باشد که به زبان مى‌آوریم. اگر در نماز مى‌گوییم: «إِیّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیّاکَ نَسْتَعِینُ»، باید حالمان نیز به گونه‌اى باشد که واقعاً جز خدا از هیچ کسدیگرى یارى نخواهیم و امید و اعتمادمان به کسى جز او نباشد. وقتى تکبیرة الاحرام و «اللّه اکبر» مى‌گوییم، باید باور قلبى مان نیز این باشد که خدا را «بزرگ ترین» بدانیم.
در هر حال، راه هاى متعددى براى خروج از غفلت و توجه به خداى متعال وجوددارد. همه این راه ها متوقف بر نوعى معرفت و شناخت است. اگر بخواهیم در حال نماز خشوع داشته باشیم و متوجه ذات اقدس متعال گردیم، باید از پیش، اینمعرفت ها را کسب کنیم و آنها را پیوسته وجهه نظر خود قرار دهیم. به ویژه بایستى دقایقى قبل از نماز، به معارفى که از پیش کسب کرده‌ایم. توجهى خاص بنماییم؛ این کار در ایجاد خشوع در حین نماز، بسیار مۆثر است.
بارالها ما را از خواب غفلت بیدار کرده، به سوى خود متوجه نما و قلب و دل ما را نسبت به خود خاشع گردان و نمازهاى ما را «نماز خاشعان» قرار ده؛ آمین. و آخر دعوانا أن الحمدللّه رب العالمین.
منبع: کتاب « به سوی او» آیه الله مصباح یزدی
ادامه مطلب
حضور قلب
مهمترین ادب از آداب نمازحضورقلب نماز گزار است.مقصود از حضورقلب آنست که نمازگزار درتمام حالات نماز با دل وجان به خداوند توجه داشته باشد وبه هیچ چیز غیر خدا نیندیشد و نقطه ی مقابل حضورقلب،این است کهدر همه ی نمازیا بخشی از آن گرفتار افکار روزمرّه یا شیطانی شود و در نتیجه از یاد خدا غافل گردد وتنها با زبانش کلماتی را بگوید ولی دلش در غیرنماز وباغیر خدا باشد ومعلوم است که این حالت بافلسفه ی نماز و نمازخوانی سازگاری ندارد زیرا که خداوند متعال در قرآن می فرماید:"واقم الصلاة لذکری"[1]یعنیونماز را بپادار برای اینکه مرا یادکنی یعنی که روح نماز و حقیقت آن یادخداست واگر نمازگزار تنها صورت واعضای ظاهری رابه سمت قبله گرداند وحمد وسوره بخواند و رکوع وسجود کند ولی روی دل را به سوی خدا نکند،از حقیقت نماز دور مانده است و درنتیجه ازنمازش بهره ی چندانی نمی برد.آری نمازبدون حضورقلب،تکلیف را از انسان برمی دارد ولی برای آدمی رشد وتعالی نمی آورد چون آنچه روح نماز است یادخداست وهمان است که سبب رشد وقرب ونزدیکی به خدا می گردد.
[1] . طه 14
ادامه مطلب
اخلاص و نیت قربت
این همان است که هنگام نیت نماز می گوییم نماز می خوانم قربة الی الله ومقصودمان این است که این عبادت را تنها برای نز دیکی به خدا وقصدفرمان اوانجام می دهم وهیچ انگیزه دیگری درانجام آن دخالت ندارد وضد این حالت حال ریا وتظاهر وخود نمایی است واینکه درنیت وقصد انسان غیر خدا باشد یعنی برای دنیا واهل دنیا نماز بخواند ونیتش وقصدش اهداف زمینی باشد.
محمدمهدی حائری‌پور، مرکز تخصصی نماز
ادامه مطلب
درباره وبلاگ
آرشیو ماهانه
آرشیو موضوعی
آمار وبلاگ
دیگر امکانات
دستور آسان نماز شب از زبان حجت الاسلام عالی وصیت شهدا