امام سجاد (ع) و سجده فراوان‏

قال الباقر - علیه السلام -:
ان ابی علی بن الحسین ما ذکر لله - عزوجل - نعمة علیه الا سجد، ولا قرأ آیة من کتاب الله - عزوجل - فیها السجود الا سجد، ولا دفع الله - عزوجل - عه سوء یخشاه او کید کائد الا سجد، ولافرغ من صلاة مفروضة الا سجد، و لاوفق لأصلاح بین اثنین، الا سجد، و کان اثر السجود فی جمیع مواضع سوده فسمی السجاد لذلک؛
امام باقر - علیه السلام - فرمود: پدرم هرگاه نعمتی را که خداوند بر او ارزانی داشته به یاد می‏آورد سجده می‏کرد و چون آیاتی که فرمان سجده - چه واجب چه مستحب - داشت می‏خواند به سجده می‏رفت و هرگاه خداوند متعال بلایی را از او دور می‏کرد به سجده می‏رفت و از هر نماز واجب فراغت می‏یافت، سر به سجده می‏گذارد و زمانی که کدورت میان دو نفر را از بین می‏برد و دوستی میان آنان برقرار می‏کرد سر به سجده می‏نهاد، از این رو اثر سجود بر تمامی مواضع سجود او دیده می‏شد و سجاد (زیاد سجده کننده) خوانده شد.
(بحارالانوار، ج 46، ص 6)