اسرار تکبیرة الاحرام‏

عن الصادق - علیه السلام -:
اذا کبرت فاستصغر ما بین العلا والثری دون کبریائه؛ فان الله اذا اطلع علی قلب العبد و هو یکبر و فی قلبه عارض عن حقیقة تکبیره. قال: یا کاذب، اتخذ عنی؟ و عزتی و جلالی لاحرمنک حلاوة ذکری و لا حجبنک عن قربی و المسارة بمناجاتی. فاعتبر انت قلبک حین صلوتک فان کنت تجد حلاوتها و فی نفسک سرورها وبهجتها و قلبک مسروراً بمناجاته ملتذ بمخاطباته، فاعلم انه قد صدقک فی تکبیرک له؛ و الا فقد عرفت من سلب لذة المناجاة و حرمان حلاوة العبادة انه دلیل علی تکذیب الله لک و طردک عن بابه؛
چون تکبیر (نماز) را گفتی، آنچه را که ما بین آسمان و زمین است در مقابل کبریای خدا کوچک و ناچیز شما را که اگر خداوند بر قلب بنده زمانی که تکبیر می‏گوید، بنگرد و در دل او چیزی باشد که از حقیقت معنای تکبیر بازش می‏دارد، به او گوید: ای دروغگو آیا مرا می‏فریبی؟ به عزت و جلالم سوگند که از شیرینی یاد خود محرمت کنم و از قرب به خود و شادمانی مناجاتم محجوبت سازم پس به هنگام نمازگزاردنت دل خود را بیازما، اگر شیرینی نماز را و در (عمق) جان سرور و بهجت (حاصل از) آن را می‏یابی و دلت از راز و نیاز با او شادمان است و از گفتگو با او لذت می‏برد، بدان که خداوند تو را در تکبیری که بر زبان رانده‏ای تصدیق فرموده است وگرنه، بدان که فقدان لذت مناجات و محرومیت از شیرینی عبادت دلیل بر این است که خداوند تو را (در تکبیرت) دروغگو دانسته و از درگاه خود رانده است.
(مصباح الشریعة، باب 13، بحارالانوار، ج 81، ص 230)