خداوند تبارک و تعالی به حضرت داود(ع) وحی فرمودند:

ای داود!چه بسا نمازی که بنده ای بجا آورده است و آن نماز به صورت صاحبش زده می می شود و چهره اش را سیاه و دگرگون می سازد و نیز مانع رسیدن فریاد او به من می گردد.
ای داود! آیا می دانی این امور درباره کیست؟
این ها درباره شخصی است که زنان مسلمان و نوامیس مردم را زیر نظر گرفته،چشم چرانی می کند و با چشمان آلوده و نیت پلیدش از دیدگاه فساد و فحشا به آنان می نگرد.و نیز در قلبش نیت دارد،اگر دستش به جایی رسید و مقامی پیدا کرد و متولی امور مسلمین شد،از روی ظلم و خود کامگی،گردن بسیاریاز مردم بی گناه را بزند و عده ای را به قتل برساند.
ای داود! گریه و ناله کن از اشتباهاتی که مرتکب شده ای،همچون زن جوان مرده ای که از عمق جانبر داغ فرزندش می گرید،می نالد و ضجه می زند.
پس چه رکعت های طولانی که نمازگزار با گریه و خشوع بجا می آورد ولی در نزد من به اندازه فتیله ای(نخ در شیار هسته خرما)ارزش ندارد؛زیرا وقتی به قلب او می نگرم،وی را چنین می یابمکه بعد از سلام نماز،اگر زنی در مقابل او ظاهر شود و خود را به او عرضه کند بی درنگ به تقاضای شیطانی آن زن پاسخ مثبت می دهد و ...
ونیز اگر مومنی او را امین خویش قرار دهد و کاری را بر عهده او بگذارد تا جایی که بتواند به او خیانت می کند.

منبع:بحارالانوار،ج 84،ص 257.