آيا نماز خواندن به سوي کعبه، پرستش آن و نوعی بت پرستي نيست؟

در نمازِ به سوي كعبه دو ويژگي وجود دارد كه آن را از بت پرستي جدا می کند.

پرستش و ستايش خداوند

انسان در نماز «خالق هستي» را پروردگارِ خود معرفی می کند و او را مورد پرستش و ستايش قرار مي دهد برخلاف بت پرستي، که انسان «بت» را پروردگار خود دانسته و آن را مورد پرستش و ستايش قرار مي دهد. تمامي مسلمانان با اینکه به سوي كعبه نماز مي خوانند، «كعبه» را پروردگار خود نمی دانند. همچنین در کلماتِ نماز از كعبه هيچ گونه سخن و ستايشي مطرح نشده؛ بلكه تنها خالق هستي مورد ستايش قرار گرفته است نه كعبه.

دستور الهی

نماز خواندن به سوي كعبه بر خلاف بت پرستي با دستور الهي صورت مي پذيرد. خداوند می فرماید: «از هر جا (و از هر شهر و نقطه‏اى) خارج شدى، (به هنگام نماز) روى خود را به جانب «مسجد الحرام» كن! اين دستور حقى از طرف پروردگار توست!». این دستور مانند دستور خداوند مبنی بر سجده ملائک بر آدم علیه السلام می باشد که در آن سجده کردن به سوی آدم از آن جهت که فرمان الهی بود، نه تنها شرک محسوب نمی شد بلکه عین توحید بود و حتی هنگامی که ابلیس از این عمل سرپیچی کرد از درگاه الهی رانده شد و از کافرین گردید.