نماز

شهید محراب آیت الله صدوقی نقل كردند: «ما مسافرتهایی با امام كرده‎ایم، در مسافرت مشهد یك اخلاق پدرانه‎ای نسبت به ما مبذول می‎داشتند. وقتی از ارض اقدس بر‎می‎گشتیم در بین راه روسها برای بازرسی جلوی ما را گرفتندـ درآن زمان قسمتهایی از ایران زیر نظر دولتهای شوروی و آمریكا و انگلستان بودـ همگی پیاده می‎شدیم و چون امام از اول تكلیف، مراقب نماز شب بودند واین عمل صد در صد از ایشان ترك نشده، بعد از پیاده شدن خواستند نماز شب بخوانند. آنجا وسط بیابان بود، آبی وجود نداشت یك وقت نگاه كردیم كه آبی جاری شد ایشان آستین بالا زد و وضو گرفت. بعدا نفهمیدیم كه تا ایشان نمازش تمام شد آب بود یا نبود. به هر حال ما در آن سفر چنین كرامتی از ایشان دیدیم.»[1]
علامه‌ مجلسی(ره) اول و دعای مستجاب در نماز شب: «آقا احمد نواده وحید بهبهانی در كتاب «مرآت الاحوال» می نویسد: از بعضی ثقات شنیدم كه آخوند ملامحمد تقی نقل كرده كه در شبی از شبها بعد از نماز و تهجّد و گریه و زاری به درگاه قادر متعال خود را به حالتی دیدم كه دانستم هر چه از درگاه احدیت مسألت كنم،‌ البته به اجابت مقرون، و عنایت خواهد شد و فكر می‎كردم كه چه از خدا بخواهم، ‌امر دنیوی یا اخروی؟ كه ناگاه صدای گریه محمد باقر (مجلسی دوم) از گهواره بلند شد‌؛ من گفتم: الهی به حق محمد(ص) و آل محمد(ع)‌ این طفل را مروج دین و ناشر احكام سید المرسلین گردان و موفق كن اورا به توفیقات بی نهایت خود. سپس آقا احمد می‎گوید: و مسلم است كه این خوارق عادات كه از آن بزرگوار به ظهور رسیده، نیست مگر از دعای چنین بزرگواری»[2].
آیت الله نائینی(ره): آیت الله حسینی همدانی (نجفی) نقل فرمودند: «خواندن نماز شب و اهل تهجد و شب زنده داری بودن از شرائط اولیه شركت در درس آقای نائینی بود... ایشان در اواخر عمر مریض شدند، ولی در عین حال، دو ساعت به اذان صبح بیدار و مشغول نماز و تهجد می‎شدند و معمولا بلند بلند گریه می‎كردند و راز و نیاز داشتند »[3]
مقام معظم رهبری (حفظه الله) و حضور قلب در نماز: حجت الاسلام راشد یزدی اینطور نقل كردند: «موقعی كه در ایرانشهر در محضر آیت الله خامنه‎ای در تبعید بودم روزی عده‎ای علما از قم برای ملاقات ایشان آمده بودند. وقت نماز همه برای اقامه‌ نماز جماعت به امامت معظم له آماده شدند. همانطور كه نماز جماعت برپا بود ناگهان بزغاله‎ای وارد اتاق شد و شروع كرد به این طرف و آن طرف پریدن و در آخر سجاده یكی از نمازگزران را برداشت و با خود برد. چند نفر از نمازگزاران به كلی آرامش‎شان به هم خورد و خندیدند كه یكی از آنها من بودم و از خنده ما دیگران نیز به غیر از حضرت آیت الله خامنه‎ای خندیدند، ولی آقا نمازشان را بدون هیچگونه حركت اضافی به پایان رساندند. بعد از نماز از آقا پرسیدم كه شما چطور توانستید نمازتان را ادامه دهید؟ آقا فرمودند:‌در مورد چی؟‌عرض كردم: به خاطر بزغاله‎ای كه وارد اتاق شده بود. آقا فرمودند: ذره‎ای از این جریان را متوجه نشدم.»[4]
این بود، قطره‎ای از دریای بی كران جلوه‎‎‎های عبادت و نیاز آنها كه مقام لقاء پروردگار خویش را آرزو كرده و علم را مقدمه برای عمل و عمل را پلكان صعود به محضر بی‎نیاز مطلق قرار داده‎اند.

[1] . همان، ص 221.
[2] . همان، ص 223.
[3] . مجله حوزه، شماره ششم، سال پنجم، ص 50 (انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، بهمن و اسفند 1367).
[4] . آب، آئینه، آفتاب (خاطراتی پیرامون مقام معظم رهبری)، ص 49، (مؤسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی(ره)،‌ چاپ اول / 1381.