روزی حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه‏السلام) در روز جمعه‏ای خطبه بلیغی ایراد فرمود و در پایان آن خطبه فرمود:
ایها الناس سبع مصائب نعوذ بالله؛ عالم زل و عابد مل، و مؤمن خل، و موتمن غل و غنی اقل و عزیز ذل و تحقر اعتل؛ ای مردم! هفت مصیبت است که ما از آنها به خدا پناه می‏بریم: عالمی که بلغزد، عابدی که (از عبادت) ملول و خسته گردد، مؤمنی که فقیر شود، امینی که خیانت کند، توانگری که به فقر در افتد، عزیزی که خوار گردد، بینوایی که بیمار شود.
در این وقت مردی برخاست و پس از تمجید آن حضرت گفت: سؤالی درباره گفتار خدای تعالی دارم که می‏فرماید: ادعونی استجب لکم؛ مرا بخوانید تا دعایتان را اجابت کنم (1015). پس چگونه است که ما دعا می‏کنیم ولی اجابت نمی‏شود؟
امام علی (علیه‏السلام) فرمود: دلهای شما در هشت مورد خیانت (بی وفایی) کرد:
1- اینکه خدا را شناختید ولی حقش را آن گونه که بر شما واجب بود ادا نکردید و از این رو آن معرفت به کار شما نیامد.
2- به پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم ایمان آوردید؛ آنگاه با سنت و روش او مخالفت کردید و شریعت او را از بین بردید. پس ثمره ایمان شما چه شد؟.
3- کتاب خدا را که بر مشا فرود آمده خواندید ولی به آن عمل نکردید. گفتید: به گوش و دل می‏پذیریم، ولی با آن به مخالفت برخاستید.
4- گفتید: ما راغب بهشتیم ولی در تمام حالات کارهایی انجام می‏دهید که شما را از بهشت دور می‏سازد. پس رغبت و شوق شما نسبت به بهشت کجاست؟
5- گفتید: ما از آتش دوزخ می‏ترسیم، ولی در همه حالات به واسطه گناهان و معاصی خود به سوی دوزخ می‏روید. پس ترس شما کجا رفت؟
6- نعمت خدای خود را خوردید، ولی سپاسگزاری نکردید.
7- خداوند شما را به دشمنی با شیطان دستور داد و فرمود: ان الشیطان لکم عدو فاتخذوه عدوا؛ شیطان دشمن شما است شما نیز او را دشمن گیرید (1016) ولی به زبان با او دشمنی کردید و در عمل به دوستی با او برخاستید.
8- عیبهای مردم را برابر دیدگانتان قرار دادید و عیبهای خود را پس پشت انداختید (و آن را نادیده گرفتید) و در نتیجه کسی را ملامت می‏کنید که خود به ملامت سزاوارتر از اویید.
پس با این وضع چه ادعایی از شما مستجاب گردد در صورتی که شما درهای دعا و راههای آن را بسته‏اید؟ پس از خدا بترسید و کارهایتان را اصلاح کنید و امر به معروف و نهی از منکر کنید تا خدا دعایتان را مستجاب کند.(1017)