علی (علیه‏السلام) وقتی بر شورشیان گمراه جمل پیروز شد، روزی امام ابن عباس را نزد عایشه فرستاد تا او را از بصره به مدینه حرکت دهد تا او در بصره اقامت نگزیند.
عایشه در آن هنگام در خانه بنی خلف بود، ابن عباس هنگام ورود اجازه خواست اما عایشه اجازه نداد، ولی ابن عباس بدون اجازه وارد منزل او شد و برای خود زیراندازی انداخت و نشست.
عایشه به او گفت: ابن عباس خلاف سنت عمل کردی و بدون اذن و اجازه داخل خانه من شدی و روی فرش من نشستی.
ابن عباس گفت: ما سنت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را بهتر از تو می‏دانیم و اولی هستم به آن، این ما بودیم که آداب و سنت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را به تو یاد دادیم.
اینجا منزل تو نیست، منزل تو همان است که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم ترا در آن ساکن کرده بود و تو از آنجا بیرون آمدی از روی ظلم و عصیان خدا و رسول، پس هر گاه تو به منزلت رفتی ما بدون اذان در آنجا داخل نمی‏شویم و بر روی فرش تو نمی‏نشینم، آنگاه گفت: امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) امر فرمود: که تو به مدینه روی و در خانه خود قرارگیری، عایشه گفت: خدا رحمت کند عمربن خطاب را که او امیرالمؤمنین بود، ابن عباس گفت: بخدا سوگند که امیرالمؤمنین علی (علیه‏السلام) است.(952)