بسیاری از مورخین نقل کرده‏اند جمعی از اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم پیرامون این بحث می‏کردند که کدامیک از حروف در کلمات بیشتر به کار می‏رود همه متفق شدند بر اینکه حرف الف بیشتر در کلمات به کار می‏رود. آنگاه امیرالمؤمنین علی (علیه‏السلام) بپا خاست و با لبداهه خطبه بدون الف ایراد نمود که مختصری از آن از نظرتان می‏گذرد این خطبه با حدود 795 کلمه، در آن پیرامون مسائلی چون توحید - قرآن و حمد الهی اخلاص توکل یقین حکمت الهی و عذاب الهی صفات الهی -خالقیت الهی پرده پوشی خداوند قیامت و عذاب الهی تقوا مرگ‏حالات محتضر و احوالات قبر و رسوائی روز قیامت ملائکه الهی و دعا، صحبت به میان آمده است، البته به علت طولانی بودن خطبه از کل خطبه صرفاً 149 کلمه اول را می‏آوریم:
حمدت و عظمت من عظمت منته، و سبغت نعمته و سبقت رحمته غضبه و تمت کلمته و نفذت مشیئته و بلغت قضیته، حمدته حمد مقر لربوبیته متخضع لعبودیته متنصل من خطیئته، معترف بتوحیده، مومل من ربه مغفرة تنجیه، یوم یشغل عن فصیلته و بنیه، و نستعینه و نستر شده و نستهدیه و نومن به و نتوکل علیه، و شهدت له تشهد مخلص موقن و فردته تفرید مؤمن متیقن، و وحدته توحید عبد مذعن، لیس له شریک فی ملکه و لم یکن له ولی فی صنعه جل عن مشیر و وزیر و عون و معین و نظیر، علم فستر و نظر فخبر و ملک فقهر و عصی فغفر و حکم فعدل، لم یزل و لن یزول لیس کمثله شی‏ء و هو قبل کل شی‏ء و بعد کل شی‏ء ما رب متفرد بعزته متمکن بقوته متقدس بلعوه متکبر بسموه، لیس یدر که بصر و لیس یدر که بصر و لیس یحیط به نظر، قوی منیع بصیر سمیع حلیم...‏
ترجمه: حمد و تعظیم می‏کنم خدائی را که منتش بس بزرگ و نعمتش بس فراوان و سرشار است (خدائی که) رحمتش بر غضبش پیشی گرفته و کلماتش به سر حد کمال و تمام رسیده است، اراده‏اش در همه چیز نافذ و حکمش همگان را فراگیر است او را حمد و ستایش می‏کنم همانند حمد و ثنای کسی که به خدائی‏اش اقرار نموده و در بندگی‏اش کمال خضوع و خشوع را دارا بوده و از خطاهایش بیزار گشته، به بیگانگی او معتقد بوده و آرزومند مغفرت نجات بخش او است در روزی که انسان از فرزند خود غافل و در اندیشه سرانجام خویش می‏باشد از او کمک می‏طلبیم و در خواست می‏کنیم که ما را ارشاد نمود و ره راه راست و رهنمون و به او ایمان می‏آوریم و بر او توکل می‏کنیم، شهادت به خداوندی او می‏دهم شهادتی خالصانه و از روی یقین و با علم و ایمان او را یکتا می‏دانم و چون بنده‏ای که قلباً اقرار می‏کند او را می‏ستایم.
او در ملک خویش شریک و همتایی ندارد و در آفریدن مخلوقات او را یار و یاوری نیست، او برتر از این است که داری مشاور و وزیر و یاور و معین و یاری کننده و هم نظیر باشد. او می‏داند ولی پرده پوشی می‏کند و می‏بیند و از همه چیز آگاه است و مالک و غالب بر همه چیز می‏باشد، او معصیت می‏شود ولی در می‏گذرد و هنگام حکم به عدالت حکم می‏راند، در گذشته و آینده کسی به ماند او نبوده و قبل از همه موجودات و بعد از همه آنها باقی خواهد بود پروردگاری است که در عزت خویش یکتا و باقوت خویش قوی و با برتری خویش در نهایت پاکی و با بلند مرتبگی خود در نهایت کبریائی بسر می‏برد. هیچ چشمی او را نمی‏بیند و هیچ دیده‏ای او را نمی‏یابد، او قوی و بلند مرتبه، بینا و شنونده، مهربان و بخشنده می‏باشد...(378)