من كه مي دانم دليل بغضهايت سيل پاكستان نبود...اين لطافت در خيالم ساده و آسان نبود...اي اميرم! رهبرم، مولاي من، اي سرورم!... در قنوتت اشك هايت داد مي زد هيچ كس محرم نبود...!!

قرار شد دين از سياست جدانشود...

همان وقت كه ابوسفيان ها از ترس جان ايمان آوردند،

همان وقت كه ابو موسي ها علي(ع) را خانه نشين كردند

و آنگاه كه دستان آسمان را در كوچه هاي مدينه بستند و خورشيدش را نيلي كردند

از همان روز ها بود كه عده اي در سينه آهنگ مرگ بر اصل ولايت داشتند

در  كوچه پس كوچه هاي تنگ وتاريك تاريخ، تو فرياد ميكشيدي و ميگفتي انا

السبيل ولي باز بيراهه ميرفتند، ميگفتي اين تذهبون.انگشت هاشان را درگوش فروميبردند

ضجه ميزدي كه آي مردم منم اولوالامر، منم مزد رسالت ،منم قرآن ناطق

آه ولي هيچ كس گوشش بدهكار اين حرف ها نبود .

راستي مگر سكولاريسم را به تو تعارف نكردند ؟مگر نگفتند بيا بيعت كن؟

تو كه دلت براي حكومت لك نميزد...

ودر  کربلا

اصلا مگر نميدانستي خودشان را به خواب زده اند؟ پس ديگر نداي هل من ناصر ينصرني ات براي چه بود؟ چه بايد ميكردي از دست اين جماعت نادان نماز خوان پيشاني پينه بسته ي بي تو( بي ولايت)

تو كه دنيايي نداشتي كه به خاطر حفظش قدرت بخواهي .از چه ميترسيدند ؟ميترسيدند تو رهبر  شوي و زور بگويي ، ميترسيدن بار خودت را ببندي ؟ميترسيدند اطرافيانت به نان و نوايي برسند؟ نه پس چه مرگشان بود كه نگذاشتند تو آنجا كه شايسته است آنجا كه لازم است بنشيني؟

 چه بايد ميكردي؟و تو باز هم تنها ماندي !

1400سال بعد باز هم گفتند ولايت با مرگ پيامبر تمام شد...

باز هم هلهله زنان و پايكوبان شعر مرگ بر اصل ولايت سر دادند اما اين بار غافل از آنكه:

افتخار  ما    بود ‹‹  سيد  علي ››       سرور من جان جانان من است 
 
چون فقيه وعالم است ودين شناس       مرجع تقليد  دوران من  است   
 
روز ششم  ماه  تير از سال شصت         رهبرم جانباز  ايران  من  است 
 
اي  خداوندا   نگهدارش  تو   با ش             چون دعاي او نگهبان من است     
 
شعر امروزم كه وصف رهبر است        بهترين اشعار  ديوان من است
 
پيروانش ني به پاكستان و   هند          درفلسطين است و لبنان من است   
 
گوئيا مهدي(عج) چنين گويد كه او         بهترين اصحاب و ياران من است

یکبار دوستهای ناصر آمده بودندخانه مان مهمانی، یک فیلم از ناصر آورده بودند که من هم تا آن روز ندیده بودم، فیلم را انداختند روی دیوار که همه راحت ببینند.
ناصر نشسته بود توی سنگر، صحبت می کرد، لباس سپاه پوشیده بود مثل همیشه می خندید، بلند شد که از سنگر بیرون برود، علی دوید طرف دیوار را چنگ زد، می خواست بغلش کند، صدایش می زد، می خواست پایش را بگیرد ولی دستش می خورد به دیوار، نمی دانست چه کار کند، نمی توانست از دیوار جدایش کند دو سالش بیشتر نبود.
تا آن روز فقط عکس های ناصر را دیده بود، نمی دانست بابا راه هم می رود، می خندد، نگاهش می کند.

منبع: کتاب نیمه پنهان ماه / شماره7 / شهید ناصر کاظمی به روایت همسر شهید
http://epelak.blogfa.com

محو سخنان حاج همت بودم که در صبحگاه لشگر با شور و هيجان خاصي مشغول سخنراني بود
مثل هيشه آنقدر صحبتهاي حاجي گيرا بود که کسي به کار ديگري نمي پرداخت.
سکوت همه جا را فرا گرفته بود و تنها طنين صداي حاج همت بود و صلوات گاه به گاه بچه ها.
توي همين اوضاع، پچ پچي توجه بچه ها را به خود جلب کرد. صداي يکي از بسيجي هاي کم سن و سال لشگر بود که داشت با يکي از دوستاش صحبت مي کرد.
فرمانده دسته هرچي به اين بسيجي تذکر مي داد که ساکت شود و به صحبتهاي فرمانده گوش کند، توجهي نمي کرد...
خلاصه! فرمانده دسته مجبور شد برخوردي با اين بسيجي بکند، آنهم چه برخوردي!! و همهمه اي اطراف آنها ايجاد شد.

سر و صداها که بالا گرفت بالاخره حاج همت متوجه شد و صحبتهايش را قطع کرد و پرسيد: «برادرا! اونجا چه خبره؟ يک کم تحمل کنيد، زحمت رو کم مي کنيم»
کسي از ميان صفوف به طرف حاجي رفت و در گوشش چيزي گفت. حاجي سري تکان داد و رو به جمعيت کرد و خيلي قاطع و محکم گفت: «آن برادري که باهاش برخورد شده بياد جلو»
سکوتي سنگين همه ميدان صبحگاه را فراگرفت و لحظاتي بعد بسيجي کم سن و سال سلانه سلانه به طرف جايگاه آمد.
حاجي صدايش را بلندتر کرد: «بدو برادر بجنب!»

بسيجي که جلوي جايگاه رسيد، حاجي محکم گفت: «بشمار سه پوتين هاتو دربيار» و بعد شروع کرد به شمردن...
بسيجي کمي جاخورد و به علامت تعجب سرش را کمي به پهلو چرخاند. حاجي کمي تن صدايش را بلندتر کرد و گفت:«بجنب برادر! پوتين هات!»
بسيجي خيلي آرام به باز کردن بند پوتين هايش مشغول شد، همه شاهد صحنه بودند بسيجي پوتين پاي راستش را که از پا بيرون کشيد، حاجي خم شد و دستش را دراز کرد و گفت: «بده به من برادر»!!
بسيجي يکه اي خورد و بي اختيار پوتينش را به حاجي سپرد. حاج همت لنگه ي پوتين را روي تريبون گذاشت و دست به کمرش برد و قمقمه اش را درآورد. در آن را باز کرد و آب آن را درون پوتين خالي کرد...
همه هاج و واج مانده بودند که اين ديگر چه جور تنبيهي است؟!

حاجي انگار که حواسش به هيچ کجا نباشد، مشغول کار خودش بود و يکباره پوتين را بلند کرد لبه آنرا به دهان گذاشت و آب داخلش را نوشيد، سپس پوتين را به بسيجي داد و آرام گفت:«برو سرجايت برادر!»
بسيجي که مثل يک آدم آهني سرجايش خشکش زده بود پوتين را گرفت و حاجي هم بلند بطوريکه همه بشنوند گفت: «ابراهيم همت! خاک پاي همه شما بسيجي هاست... ابراهيم همت توي پوتين شما بسيجي ها آب ميخوره!»
جوان بسيجي يکدفعه مثل برق گرفته ها دستش رو بالا برد و فرياد زد: براي سلامتي فرمانده لشگر حق صلوات...
و انفجار صلوات محوطه صبحگاه را لرزاند!