موضوعات اصلي
پديده دندان درآوردن عبارت است از ظهور متوالي دندان هاي شيري و دايمي. دندان هاي جديد به طور مداوم از 6 ماهگي تا 3 سالگي در مي آيند. كودك بين 12-6 سالگي دندان هاي شيري خود را از دست مي دهد و دندان هاي دايمي جاي آن ها را مي گيرد. به طور متوسط اولين مجموعه دندان ها در مدت كوتاهي بعد از دومين سالروز تولد، كامل مي گردد. علايم شايع پيشگيري درمان داروها معمولاً براي ناراحتي حاصل از دندان درآوردن، دارو لازم نيست. ممكن است استامينوفن يا يك كرم يا پماد ماليدني برروي لثه براي تسكين ناراحتي، توصيه شود. در چه شرايطي بايد به پزشك مراجعه نمود؟ اگر درجه حرارت كودك بيش از حدطبيعي شود. اگر علايم عفونت مثل درد، چرك، تورم بيش از حد يا قرمزي زياد لثه در حين دندان درآوردن ايجاد گردد.
توليد بيش از حد بزاق، دندان قروچه و جويدن هر چيزي كه بچه بتواند بگيرد. درد(اين علامت را نمي توان ثابت كرد ولي احتمالاً ايجاد مي گردد). لثه ها ممكن است قرمز و متورم شوند. تحريك پذيري- كج خلقي؛ لجبازي- اشكال در به خواب رفتن- گريه بيش از حدمعمول- دندان در آوردن هرگز نبايد علت تب، استفراغ، اسهال، بي‌اشتهايي طولاني، درد گوش، تشنج، سرفه يا بثور محل پوشك در نظر گرفته شود. اين ها علايم يك بيماري هستند.
مشكلات مربوط به دندان در آوردن را نمي توان پيشگيري كرد ولي مي توان علايم آن را تسكين داد. زمان دندان در آوردن بسيار متغير است. البته توالي دندان در آوردن طبيعي در كودكان به شرح زير است: اولين دندان ها(دندان هاي پيش تحتاني) در حدود 6 ماهگي، در دخترها زودتر از پسرها- اولين دندان دايمي در حدود 6 سالگي- دندان هاي آسياي كوچك بين 12-10 سالگي دندان هاي آسياي بزرگ در حدود 12 سالگي.
عواقب مورد انتظار
ناراحتي حاصل از دندان درآوردن را مي توان به طور نسبي تسكين داد.
عوارض احتمالي
دندان درآوردن ممكن است به اشتباه به عنوان يك بيماري تب‌زا تشخيص داده شود.
لثه كودك را با انگشتان خود مالش دهيد؛ اين امر بسيار آرامبخش است. يك پارچه شستشوي زبر را منجمد كنيد و اجازه دهيد كه كودك آن را بجود. به كودك يك بيسكويت مخصوص دوران دندان درآوردن و يا حلقه پلاستيكي مخصوص دندان درآوردن بدهيد(مي توانيد آن را سرد كنيد). يا يك سواب كتان و آب، دندان هاي تازه و لثه را تميز كنيد يا اين كه با پيچيدن يك پارچه شستشوي نرم دور انگشت خود، دندان هاي كودك و لثه او را تميز كنيد. قبل از مسواك زدن منظم، صبر كنيد تا كودك 3-2 ساله شود. در اين سن، كودكان مي خواهند با مسواك زدن از والدين خود تقليد كنند. در 3-2 سالگي مراجعه منظم به دندانپزشك را آغاز كنيد. در 5 سالگي به كودك توضيح دهيد كه افتادن دندان كودك طبيعي است. اين امر مانع مي شود كه كودك در هنگام شروع افتادن دندان هايش نگران گردد.
كشيدگي عبارت است از كشيده شدن يا پارگي عضله. پيچ خوردگي عبارت است از كشيده شدن يا پارگي رباط. پيچ خوردگي غالباً در مچ پا، زانو يا انگشتان دست رخ مي دهد، هر چند هر مفصلي مي تواند دچار آن شود. مفاصل دچار پيچ خوردگي در هنگام فعاليت در زمان ابتلا به اين بيماري دچار درد مي شوند. علايم شايع عوامل تشديد كننده بيماري پيشگيري عواقب مورد انتظار عوارض احتمالي داروها فعاليت در زمان ابتلا به اين بيماري در چه شرايطي بايد به پزشك مراجعه نمود؟ اگر شما يا يكي از اعضاي خانواده تان دچار پيچ خوردگي مفصل شده باشد به طوري كه مفصل نتواند وزن را تحمل كرده، يا به طور طبيعي حركت كند. اگر درد غيرقابل تحمل شود. اگر علي رغم درمان، تورم يا كبودي افزايش يابد.
- درد يا حساسيت به لمس در ناحيه مبتلا؛ شدت درد بسته به وسعت آسيب فرق مي كند.
- تورم مفصل مبتلا.
- قرمزي يا كبودي ناحيه آسيب، يا به سرعت و يا چند ساعت پس از آسيب.
- كاهش قابليت حركت طبيعي در مفصل آسيب ديده.
علل
كشيدگي ها معمولاً با آسيب هاي ناشي از استفاده بيش از حد همراه هستند. پيچ خوردگي ها معمولاً ثانويه به تروما(سقوط، پيچ خوردن يا حوادث اتومبيل) رخ مي دهند. مچ پا به خاطر ضعف ناشي از ساختمان تشريحي خود، موقعيت رو باز آن و استرس كه در ورزش و فعاليت در زمان ابتلا به اين بيماري هاي تفريحي تحمل مي كند، بيشتر آسيب مي بيند. گاهي افتراق پيچ خوردگي از كشيدگي مشكل است.
- چاقي.
- تروما.
- ورزش بيش از حد.
- گرفتن وضعيت هاي نامناسب.
- كفش هاي نامناسب و پاشنه بلند.
سطح مناسبي از تناسب فيزيكي را حفظ كنيد. از آسيب پرهيز كنيد: پيش از فعاليت در زمان ابتلا به اين بيماري هاي توان فرسا مفاصل ضعيف را با بانداژهاي حمايت كننده ببنديد. قبل و بعد از ورزش، حركات كششي عضلات را انجام دهيد. براي پيشگيري از عود با ورزش عضلات ضعيف را تقويت كنيد.
با درمان مناسب و استراحت، 8-6 هفته بهبودي طول مي كشد. بسته به شدت آسيب ممكن است بيشتر طول بكشد.
اگر پيچ خوردگي شديد باشد، زمان كافي براي بهبود به آن داده نشود يا مفصلي مكرراً دچار پيچ‌خوردگي گردد، ضعف پايدار حاصل مي شود.
درمان
آزمون هاي تشخيص مي توانند شامل راديوگرافي، سي تي اسكن يا ام.آر.آي از ناحيه آسيب ديده باشند، درمان«ايكب»(استراحت، يخ، كمپرس، بالا بردن) در 24 ساعت اول روي مفصل آسيب ديده يخ بگذاريد. يخ را در يك كيسه پلاستيكي گذاشته، با يك پارچه نازك آن را از پوست جدا كنيد. با دست خود يا يك بانداژ كشي آن را روي مفصل نگه داريد. بسته به توانايي خود در تحمل سرما به طور مداوم يا متناوب كيسه يخ را روي مفصل تا 2 ساعت نگه داريد. درمان با يخ را با فواصل 2 ساعته به مدت 24 ساعت ادامه دهيد. پس از 24 ساعت، مي‌توانيد درمان با يخ را ادامه دهيد يا به گرم كردن تبديل كنيد. براي گرم كردن، مفصل را در آب داغ قرار دهيد يا هر 2 ساعت يا هر وقت كه ممكن باشد، به مدت 15 دقيقه از گرما استفاده كنيد. در 24 ساعت اول گرم كردن را انجام ندهيد زيرا ممكن است باعث افزايش خونريزي و تورم و طولاني شدن زمان بهبودي گردد. كمپرس با يك بانداژ كشي. هر وقت كه ممكن باشد، مفصل را بالا ببريد(به ويژه هنگام خوابيدن) تا تورم كاهش يابد. ممكن است براي ترميم رباط هايي كه به شدت دچار پارگي شده‌اند، جراحي لازم باشد. ممكن است براي پيچ خوردگي هاي شديد يا پس از جراحي، آتل لازم باشد. پس از برداشت آتل بايد تا مدتي از بانداژهاي حمايت كننده استفاده كنيد. ياد بگيريد كه در صورت لزوم از چوب زير بغل استفاده كنيد.
مي توانيد از مسكن هاي بدون نياز به نسخه مثل استامينوفن يا ايبوپروفن استفاده كنيد. در صورت شديد بودن پيچ‌خوردگي ممكن است مسكن قوي تري تجويز گردد. از آسپيرين استفاده نكنيد زيرا ممكن است باعث افزايش احتمال خونريزي شود.
بگذاريد مفصل 2-1 روز استراحت كند. سپس تمرين دادن ملايم مفصل را آغاز كنيد به طوري كه وزني بر آن نيندازيد. ممكن است براي به دست آوردن مجدد قدرت و استفاده طبيعي از مفصل، فيزيوتراپي پيشنهاد گردد.
پنوموني پنوموسيستيس كاريني التهاب ريه ها ناشي از يك تك ياخته(يك موجود ميكروسكوپي تك سلولي). اين تك ياخته موجودي فرصت طلب است كه در شرايط طبيعي، بدن مانع تهاجم آن مي گردد ولي در شرايط ضعف يا نارسايي ايمني مثلاً در جريان بيماري ايدز، هوجكين و ساير بيماري هاي تضعيف كننده دستگاه ايمني به بدن تهاجم كرده و عفونت ايجاد مي كنند. علايم شايع عوامل افزايش دهنده خطر عواقب مورد انتظار عوارض احتمالي بررسي هاي تشخيصي ممكن است شامل بررسي گازهاي خوني شرياني، عكس ساده قفسه سينه و بررسي آزمايشگاهي نمونه خلط(به دست آمده از برونكوسكوپي يا نمونه برداري ريه) جهت شناسايي عامل عفونت باشد. در موارد خفيف ممكن است درمان در منزل انجام گيرد ولي موارد متوسط تا شديد در بيمارستان بستري مي گردند. ممكن است حيات تنفسي با دستگاه تهويه مكانيكي ضرورت يابد. داروها فعاليت در زمان ابتلا به اين بيماري رژيم غذايي در چه شرايطي بايد به پزشك مراجعه نمود؟ اگر شما يا يكي از اعضاي خانواده تان داراي علايم پنوموني پنوموسيستيس كاريني باشيد. بروز موارد زير در طي درمان:
- بروز تدريجي سرفه خشك بدون خلط.
- تب.
- احساس كمبود هوا.
- كوتاهي نفس.
- تندي ضربان قلب.
- اضطراب.
- ارغواني شدن لب ها و انگشتان دست.
علل
تك ياخته پنوموسيتيس كاريني از فرد به فرد منتقل مي شود.
- ايدز.
- بيماري هوچكين.
- شيمي درماني براي سرطان ها.
- مصرف كورتيزون يا داروهاي كورتيكواستروييدي.
- تزريق خون.
- اشعه درماني.
پيشگيري
پيشگيري آن به عوامل خطر ساز اين عفونت و سابقه قلبي پنوموني پنوموسيستيس كاريني بستگي دارد.
درمان موفقيت آميز پلورزي بستگي به درمان موفق اختلال ايجاد كننده آن دارد، اغلب علائم بدون ايجاد عارضه اي به صورت كامل و خود به خودي در طي 2 هفته فروكش مي كند.
مزمن شدن بيماري كه گاهي كشنده است. عوارض جانبي داروهاي تجويز شده براي اين عفونت، به خصوص بثورات پوستي و پايين بودن تعداد گويچه هاي سفيد خون.
درمان
- آنتي بيوتيك ها، نظيرتري متوپريم، سولفامتوكسازول، يا پنتاميدين(به شكل خوراكي يا بخور).
- كورتيكو استروييدها ممكن است تجويز شوند.
- داروهاي ضد سرفه جهت مهار سرفه.
- داروهاي ضد احتقان به اشكال قطره بيني، اسپري خوراكي براي كاهش احتقان در دستگاه تنفسي فوقاني.
- داروهاي جديد در اين زمينه در حال حاضر تحت بررسي قرار دارند.
تا هنگام فروكش تب استراحت در بستر ضروري است. پس از آن فعاليت در زمان ابتلا به اين بيماري هاي طبيعي را مي توان به تدريج از سر رفت.
رژيم خاصي نياز نيست. مصرف مايعات را تا مقدار حداقل يك ليوان آب يا آشاميدني هاي ديگر در هر ساعت افزايش دهيد. افزايش مصرف مايعات به رقيق‌تر شدن ترشحات ريوي و در نتيجه آسان تر شدن تخليه آن ها با سرفه كمك مي كند.
تب ـ درد غيرقابل تسكين با گرم كردن يا داروهاي تجويز شده ـ تشديد كوتاهي نفس
ـ تيرگي يا كبودي ناخن هاي دست و پا يا پوست ـ خلط خوني ـ تهوع، استفراغ يا اسهال - اگر دچار علايم جديد و غيرقابل توجيه شده ايد. داروهاي تجويزي ممكن است با عوارض جانبي همراه باشند.