ارزش افزوده بخش ساختمان در سال ۱۳۸۳ با رشد منفی ۹/۵ درصد، تداوم رشد منفی سال ۱۳۸۲ بود. رشد منفی بخش ساختمان باعث گردید تا ۳/۰ درصد از ۸/۰ درصد میزان كاهش تولید سال ۸۳ نسبت به سال ۱۳۸۲، از این بخش نشأت گیرد. علاوه بر رشد منفی بخش، سهم این بخش در محصول ناخالص داخلی كشور از ۸/۴ درصد در سال ۱۳۸۲ به ۳/۴ درصد در سال ۱۳۸۳ كاهش یافته است. بنا بر این گزارش، میزان سرمایه گذاری بخش ساختمان در سال ۱۳۸۳ از رشد منفی ۵ درصد برخوردار شده است. در واقع، كاهش رشدی كه از سال ۱۳۸۲ بر این بخش حاكم گردیده، به گونه ای تداوم یافته كه رشد بخش را منفی نموده است. در این میان، كاهش رشد سرمایه گذاری بخش خصوصی در ساختمان، اصلی ترین دلیل كاهش رشد سرمایه گذاری بخش بوده است. رشد شاخص بهای خدمات ساختمانی (كارگران ساختمانی) از ابتدای برنامه دوم توسعه در سال ۱۳۷۴ (۷/۳۸ درصد) با روندی نزولی تا سال ۱۳۸۰ (۷/۹ درصد) ادامه داشت. اما در سه سال آخر برنامه مجدداً رشد یافت؛ به طوری كه طی برنامه سوم از متوسط رشدی معادل ۳/۱۷ درصد برخوردار گردید. این روند در مورد دستمزد خدمات ساختمانی نیز مشاهده می شود. از طرفی، شاخص بهای عمده فروشی مصالح ساختمانی طی برنامه سوم رشدی معادل ۸/۱۴ درصد را نشان می دهد كه در مقایسه با تورم طول برنامه سوم (۱/۱۴ درصد)، بیشتر هم می باشد. بنابراین مشاهده می شود كه عوامل مؤثر بر قیمت مسكن از جمله قیمت خدمات و مصالح، كماكان از روندی صعودی برخوردارند و لذا این امر در كنار عوامل دیگر بر ركود بخش ساختمان مؤثر بوده اند.در سال ۱۳۸۳ سرمایه گذاری بخش خصوصی در ساختمان های جدید مناطق شهری به قیمت جاری، با رشدی حدود ۲۰ درصد بالغ بر ۷۱ هزار میلیاردریال بوده است.