آقاي غني نژاد در اين گفتگو به نقد عملكرد روشنفكران ايران مي پردازد و نقطه مهم ضعف آنان را شناخت مغلوط و ناقص از مؤلفه هاي فرهنگ مدرن و بويژه نداشتن مبناي نظري در اقتصاد دانسته است. وي اقتصاد آزاد را تنها راه حل مشكلات اقتصادي كشور مي داند و معتقد است در حالي كه روشنفكران ما تفسيري سوسياليستي از مدرنيته داشته اند؛ بايد تفسيري فردگرايانه از مدرنيته داشته باشيم. براي توسعه، غير از اقتصاد آزاد مدلي نمي توان داشت؛ البته بايد به شرايط محلي هم توجه كرد. توسعه، هدف مدرنيزاسيون يا نوسازي است و نوسازي هم فرايندي است كه لااقل وزن نظري آن بر دوش روشنفكران است و لذا روشنفكران، حاملان نوسازي اند براي رسيدن به توسعه. روشنفكران، سازندگان انديشه هستند. روشنفكر يك مفهوم مدرن است و دلالت بر طبقه اي از منتقدان اجتماعي جامعه دارد كه به نيّت اصلاحات فعاليت مي كنند. البته وجه فارق روشنفكران از مخالفين سياسي اين است كه مبناي انتقاد روشنفكران مبناي نظري است.

به نظر من روشنفكران ايراني، وظيفه و رسالت خود را به درستي انجام نداده اند و برخلاف جهت وظيفه اصلي خود كار كرده اند. روشنفكر كسي است كه از وضع موجود و از قدرت سياسي حاكم، انتقاد نظري مي كند در حالي كه روشنفكران ما در نقد قدرت سياسي، مبناي نظري محكمي را مدنظر نداشته اند.