کاوش‌های علمی پزشکان قانونی مازندران پرده از راز یک جنایت افیونی برداشت.

به گزارش ایران، قربانی این جنایت زن جوانی است که 75 روز پیش با انتقال به بیمارستان بدون اینکه بتواند حرفی بزند به کام مرگ فرو رفت.

بنا بر این گزارش، عصر روز 13 فروردین ماه 94 بود که مرد جوانی پیکر بی‌حرکت یک زن را به بیمارستانی در شهر ساری آورد و ادعا کرد که بر اثر مصرف موادمخدر به کما رفته است.
تیمی از پزشکان بیمارستان اقدامات خود را برای بازگرداندن زن جوان به زندگی آغاز کردند اما با وجود تلاش‌های صورت گرفته زن جوان بدون آنکه به هوش بیاید روی تخت بیمارستان  تسلیم مرگ شد.

با مرگ خاموش این زن مسئولان بیمارستان ماجرا را به مأموران پلیس اطلاع دادند. دقایقی بعد اکیپی از مأموران کلانتری با هماهنگی مرکز 110 خود را بر بالین زن جوان رسانده و تحقیق درباره علت و نحوه مرگ او را در دستور کار قرار دادند.

از آنجایی که هیچ نشانه‌ای از ضرب و جرح  ظاهری در بدن قربانی حادثه مشاهده نمی‌‌شد، بررسی‌های نخستین پلیس هیچ دستاوردی را برای آنان نداشت، بنابراین جسد زن جوان برای تعیین علت مرگ به پزشکی قانونی انتقال داده شد.

در حالی که تجسس‌های علمی پزشکان قانونی درباره علت و چگونگی مرگ این زن در دستور کار متخصصان پزشکی قانونی قرار داشت  و آنها کاوش‌های خود را در این باره آغاز کرده بودند، جسد زن جوان از سوی بستگانش تحویل گرفته شده و به عنوان مرگ بر اثر تزریق موادمخدر به خاک سپرده شد.

با گذشت 75 روز از این ماجرا اقدامات علمی پزشکان قانونی نتیجه داده و پرده از راز یک جنایت افیونی برداشته شد.

متخصصان پزشکی قانونی اعلام کردند که قربانی حادثه بر اثر فشرده شدن مجاری تنفسی و خفگی جان خود را از دست داده است.

با این اعلام نظر به دستور بازپرس ویژه قتل دادسرای مرکز استان مازندران پرونده بار دیگر از سوی کارآگاهان دایره جنایی پلیس آگاهی مازندران به جریان افتاد و تحقیقات پلیسی برای به دست آوردن ردی از عامل یا عاملان جنایت آغاز شد.

مأموران در بررسی‌های خود دریافتند که قربانی حادثه اکرم نام داشته و از مدت‌ها پیش به موادمخدر اعتیاد داشت و جا و مکان مشخصی نداشت.

از سوی دیگر تحقیقات تکمیلی پلیس حکایت از آن داشت که روزهای آخر زندگی این زن در خانه‌ای در خیابان معلم ساری سپری شده و او در آنجا با مرد جوانی به نام محمدرضا زندگی می‌کرد.
با توجه به این یافته‌ها محل زندگی این مرد شناسایی و او از سوی پلیس بازداشت شد. با وجود انکارهای این مرد، وی  هنگامی که با دلایل پلیس روبه‌رو شد لب به اعتراف گشود و ماجرای قتل را به گردن گرفت.

براساس ادعاهای وی  ماجرا هنگامی رخ داده است که او و قربانی حادثه در جریان مصرف موادمخدر با هم بحث و جدل کرده‌اند و در این میان او برای لحظه‌ای گلوی زن جوان را فشار داده است تا او را ساکت کند اما قصد کشتن او را نداشته است.

قاتل ادعا کرده است: وقتی دیدم او بی‌حال شد ترسیدم و او را به بیمارستان انتقال دادم اما دیر شده بود.

تحقیقات قضایی و پلیسی در باره جزئیات این حادثه ادامه دارد.

زن جوان، قاتل همسرش را به آغوش كشيد. برادر  ٣٢ ساله‌اش روي پا بند نمي‌شد. او كه پنج سال پيش شوهرخواهرش را به قتل رسانده بود، روز گذشته از قضات شعبه ٧٤ دادگاه كيفري استان تهران راي آزادي گرفت.

به گزارش اعتماد، ساعت ١٠:٢٥ صبح ديروز متهمي را به شعبه ٧٤ دادگاه كيفري استان تهران آوردند كه پنج سال پيش شوهرخواهرش را به خاطر طلاق دادن مخفيانه خواهرش با ضربات چاقو به قتل رسانده بود. صندلي‌هاي مخصوص اولياي دم در جلسه خالي بود. آنها پيش از اين با دريافت ديه ١٠٠ ميليون توماني، رضايت داده بودند و قرار بود پرونده متهم از جنبه عمومي جرم بررسي شود.

جوان بلندقامت، چهره‌اي كشيده داشت و به زور حرف مي‌زد. پشت سر او خواهرش نشسته بود. دستمال سفيدي در دست داشت و هرازگاهي آن را به گونه‌هايش مي‌كشيد. با دستور قاضي عبداللهي، رييس دادگاه، نماينده دادستان كيفرخواست را قرائت كرد و سرجايش نشست. پس از آن متهم، عليرضا به جايگاه احضار شد. جوان ٣٢ ساله پنج سال از عمر خود را پشت ميله‌هاي زندان گذرانده بود. او درباره روز قتل شوهرخواهرش گفت: «حامد شوهرخواهرم بود. او با خواهرم اختلاف داشت اما من فكر مي‌كردم از همين دعواهاي زن و شوهري است. تا اينكه يك روز خواهرم با ناراحتي به خانه آمد. از او پرسيدم چه اتفاقي افتاده. او گفت شوهرش طلاقش داده تا با زن ديگري ازدواج كند. او حتي مهريه‌اش را هم بخشيده بود اما فايده‌اي نداشت و حامد او را طلاق داده بود.»

عليرضا به ساعتي رسيد كه حامد را به قتل رساند. او گفت: «نمي‌خواستم او را بكشم فقط مي‌خواستم ثابت كنم خواهرم تنها نيست. به حامد زنگ زدم و در يك خرابه قرار ملاقات گذاشتم. وقتي آنجا رسيديم به حامد گفتم چرا خواهرم را مخفيانه طلاق دادي؟ وقتي آمدي خواستگاري‌اش او خانواده داشت حالا خيال كردي وقتي مي‌خواهي طلاقش بدهي نبايد به كسي بگويي؟ داشتيم با هم بحث مي‌كرديم كه كنترل خود را از دست دادم و با چاقو به او زدم. حامد مجروح شد و به زمين افتاد. نمي‌خواستم بكشمش.» كلمات از بغض گلوي عليرضا به سختي عبور مي‌كرد. رييس دادگاه نگاهي به خواهر قاتل انداخت و علت جدايي او از همسرش را پرسيد. 

زن جوان، صورتش را پاك كرد و گفت: «حامد مي‌گفت زن را بايد هر شش ماه يك بار عوض كرد. او مي‌خواست دوباره ازدواج كند. مي‌گفت قبل از ازدواج با من با چند زن ديگر هم بوده و به رابطه‌هاي زياد عادت كرده. من جدايي را قبول نمي‌كردم اما او اصرار مي‌كرد و زندگي را سخت كرده بود. بعد از مدتي حتي مهريه‌ام را هم بخشيدم اما دست آخر به جدايي راضي شدم و توافقي طلاق گرفتيم.»

لحظه‌اي سكوت بر جلسه حاكم شد. يكي از قضات به متهم گفت: «تو با چاقو سر قرار رفتي. چه تضميني است كه اگر آزاد شوي، بار ديگر اين جرم را تكرار نكني؟» عليرضا سرش را بالا آورد. كمي چين به صورتش افتاد و با بغض گفت: «من پشيمانم. توبه كرده‌ام. الان پنج سال است در زندانم. نمي‌خواستم آن روز با قتل تمام شود. مي‌خواستم ثابت كنم خواهرم تنها نيست.»

قاضي عبداللهي نگاهي به ساعت روي ديوار انداخت. ١٥ دقيقه از جلسه رسيدگي به پرونده گذشته بود. او از متهم خواست براي آخرين دفاع از جايش بلند شود اما عليرضا گفت هيچ دفاعي ندارد و پشيمان است. او گفت: «اميدوارم خانواده مقتول من را ببخشند. نمي‌خواستم آن‌طور تمام شود.»

قضات دادگاه، گوش خود را به زبان يكديگر سپردند. مي‌خواستند حكم متهم را صادر كنند. آنها اختيار داشتند از سه سال تا ١٠ سال زندان براي عليرضا ببرند. همهمه بر جلسه حاكم شد. صداي بستن دستبند بر دستان متهم در فضا پيچيد. سرباز زندان مي‌خواست او را ببرد كه ناگهان يكي از قضات به جلو خم شد و گفت: «تو همين امروز آزاد مي‌شوي». همه روي صندلي‌هايشان به عقب رفتند. پاهاي عليرضا شل شد و خواهرش بي‌اراده از جا برخاست.

جلسه به پايان رسيده بود. پشت در شعبه ٧٤، خواهر مقتول، برادرش را به آغوش كشيده و مي‌گريست. عليرضا در بهت فرو رفته بود و رنگ به رخسار نداشت. متهمان به قتل پرونده‌هاي ديگر كه در انتظار برگزاري دادگاه‌شان بودند، خيره به آنها نگاه مي‌كردند. يكي از متهمان كه جاي جراحت چاقو روي صورتش نمايان بود از عليرضا پرسيد: «چه حكمي به تو دادند؟» عليرضا كمي اين پا و آن پا شد و گفت: «آزاد شدم.» نگاه اين متهم بر دهان عليرضا خشكيد. صداي نفرين خانواده پسري كه او كشته بود، از انتهاي راهرو مي‌آمد. او برخلاف عليرضا براي خود، مجالي براي زندگي دوباره نمي‌ديد...