رنگین کمان

حتّی اگر که نیایی،

نبینمت

 یادم نمی رود آن مهربانیت

جاری اگر چه نیست

مهر نگاه تو در دیدگان من

می بندم این دو چشم

ظرف خیال خویش

پُر می کنم ز قطره قطره ی آن یادِ آشنا

از لابه لای صخره گذرهای روزگار

این سنگدل زمانه ی سدّ کرده راه عشق

من

    چکه

           چکه

                   چکه   

         یاد تو را جمع می کنم

نوشانده آن زلال عاشقی ات را به کام جان

سیراب اگر که نه

این کام خشک را

با قطره قطره یاد تو

تر می کنم مدام

کیوان شاهبداغی

تا سرو قبا پوش تو را دیده‌ام امروز

در پیرهن از ذوق نگنجیده‌ام امروز

من دانم و دل، غیر چه داند که در این بزم

از طرز نگاه تو  چه فهمیده‌ام امروز

تا باد صبا پیچ سر زلف تو وا کرد

بر خود، چو سر زلف تو پیچیده‌ام امروز

هشیاریم افتاد به فردای قیامت

زان باده که از دست تو نوشیده‌ام امروز

صد خنده زند بر حُلَل قیصر و دارا

این ژِنده‌ی پُر بخیه که پوشیده‌ام امروز

افسوس که برهم زده خواهد شد از آن روی

شیخانه بساطی که فرو چیده‌ام امروز

بر باد دهد توبه‌ی صد همچو «بهائی»

آن طُرِّه‌ی طَرّار که من دیده‌ام امروز

شیخ بهائی

آتش به جانم افکند  شوق لقای دلدار

از دست رفت صبرم، از ناقه! پای بردار

ای ساربان! خدا را، پیوسته متصل ساز

ایوار را به شبگیر، شبگیر را به ایوار

در کیش عشقبازان، راحت روا نباشد

ای دیده! اشک می‌ریز، ای سینه! باش افگار

هر سنگ و خار این ره، سنجاب دان و قاقم

راه زیارت است این، نه راه گشت بازار

با زائران مَحْرَم، شرط است آنکه باشد

غسل زیارت ما، از اشک چشم خونبار

ما عاشقان مستیم، سر را ز پا ندانیم

این نکته‌ها بگیرید، بر مردمان هشیار

در راه عشق اگر سر، بر جای پا نهادیم

بر ما مگیر نکته، ما را ز دست مگذار

در فال ما نیاید جز عاشقی و مستی

در کار ما «بهائی» کرد استخاره صد بار

شیخ بهائی