خوش آمدید

نیا گل نرگس جهان که جای تو نیست

دو صد ترانه به لبها یکی برای تو نیست

نیا نیا گل نرگس که در زلال دلی

هزار آینه نقش و یکی ز خال تو نیست

نیا نیا گل نرگس تو را به خاک بقیع

که شهر ما نه مُهیای گامهای تو نیست

نیا نیا گل نرگس به آسمان سوگند

قسم به نام و نهادت دلی برای تو نیست

نیا نیا گل نرگس ز رنجمان تو مکاه

کسی ز خلق و خلائق فدای راه تو نیست

نیا نیا گل نرگس بدان و آگه باش

که جای سجده گه ِ ما هنوز مال تو نیست

نیا نیا گل نرگس که چون علی تنها

به فجر صبح ظهورت کسی کنار تو نیست

نیا نیا گل نرگس به مجلس ندبه

که ندبه ، ندبه خرقه است و پایگاه تو نیست

نیا نیا گل نرگس دعای عهد کجاست؟

نه این نماز جماعت به اقتدای تو نیست

نیا نیا گل نرگس به جان تشنه عشق

دعا دعای ظهور است ولی برای تو نیست

نیا نیا گل نرگس سقیفه ها برپاست

ردای سبز خلافت ولی برای تو نیست

نیا نیا گل نرگس به مادرت زهرا

کسی برای شهادت به کربلای تو نیست

نیا نیا گل نرگس نیا به دعوت ما

هزار نامه کوفی یکی برای تو نیست

نیا نیا گل نرگس فدا شوی مولا

برای عصر عجیبی که خواستار تو نیست

«صیحه» صدایی است مهیب که در سپیده دم لیله القدر، یعنی شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان، آخرین ماه رمضان عصر غیبت، پدید می آید و به دنبال آن، در ماه محرم الحرام ظهور حضرت مهدی (عج) واقع می شود.

باز هم جمعه شد و غصه ی من تازه شده

درد  این  بی خبری بی حد و اندازه  شده

باز هم جمعه شد و چشم به ره مانده شدم

باز از  دوری تو خسته  و  درمانده  شدم

باز هم جمعه شد و از تو خبر نشنیدم

باز  از  بی  خبری های  دلم ، نالیدم

باز هم  درد  فراقت  کمرم  را خم  کرد

باز هم دوری تو چشمان مرا پر نم کرد

سلامتی و تعجیل در فرج یگانه منجی عالم بشریت مهدی فاطمه(عج)

صلوات

مجنون شدم که راهی صحرا کنی مرا

گاهی غبار جاده ی لیلا، کنی مرا

کوچک همیشه دور ز لطف بزرگ نیست

قطره شدم که راهی دریا کنی مرا

پیش طبیب آمده‌ام، درد می‌کشم

شاید قرار نیست مداوا کنی مرا

من آمدم که این گره ها وا شود همین

اصلا بنا نبود ز سر وا کنی مرا

حالا که فکر آخرتم را نمی­کنم

حق می­دهم که بنده دنیا کنی مرا

من، سالهاست میوه ی خوبی نداده‌ام

وقتش نیامده که شکوفا کنی مرا

آقا برای تو نه ! برای خودم بد است

هر هفته در گناه، تماشا کنی مرا

من گم شدم ؛ تو آینه‌ای گم نمی‌شوی

وقتش شده بیائی و پیدا کنی مرا

این بار با نگاه کریمانه‌ات ببین

شاید غلام خانه زهرا کنی مرا

با توام ای دشت بی پایان سوار ما چه شد

گرفته بوی تو را خلوت خزانی من
کجایی؟ ای گل شب بوی بی‌نشانی من!

غزل برای تو سر می‌برم، عزیزترین!
اگر شبانه بیایی به میهمانی من

چنین که بوی تنت در رواق‌ها جاری است
چگونه گل نکند بغض جمکرانی من؟!

عجیب حکایت تلخی ست ناامید شدن
شما کجا و من و چادر شبانی من؟!

در این تغزّل کوچک سرودمت، از خوب!
خدا کند که بخندی به ناتوانی من

به پای بوس تو، آیینه دست‌چین کردم
کجایی؟ ای گل شب بوی بی‌نشانی من!

شاعر : سعید بیابانکی

ای آرزوی چشم تر عاشقان بیا

ای لنگر ثبات زمین و زمان بیا

آقا بیا که کاسه ی صبرم سر آمده

خونابه از نگاه دلم شد روان بیا

دارد کمیت کار دلم لنگ می زند

تا لزره نیست در خم این زانوان بیا

طوفان گرفته دور و برم را امام عشق

ای کشتی نجات دل شیعیان بیا

گر مهلتم نداد اجل تا ببینمت

یک دم کنار تربت این بی نشان بیا

ای وارث غریبی حیدر ظهور کن

ای روضه دار ماتم قدّ کمان بیا

آقا قسم به داغ دل نازدانه ها

ای داغدار طشت زر و خیزران بیا ...

فقط دلیل جدایی ز تو گناه من است
ثمر از این همه غفلت دل سیاه من است
همیشه ذكر تو را من به روی لب دارم
كه نام تو گل زهرا دلیل راه من است
ببین كه روز سپیدم ز هجر تو شام است
بیا و نور فكن كه چهره تو ماه من است
جدایی از تو بلایی عظیم و جانكاه است
گواه قلب حزین سردی نگاه من است
بگو به آن دو ملك در سیاهی قبرم
كه این غلام قدیمی بارگاه من است

من را نمی شناخت کسی اینجا، گم نامم و به نام تو می نازم

شادم که مثل عده معدودی،شعری برای نام نمی سازم

شعرم برای توست شعاری نیست،کشتی برای موج سواری نیست

باور مکن که دل به زمین دادم،وقتی تویی بهانه پروازم

هر جا که نام نامی تو آنجاست،قلبم بهانه غزلی دارد

این سوز ریشه ای ازلی دارد،پس با غم عزیز تو دمسازم

شعرم اگر چه هیچ نمی ارزد،سوزانده است نام و نشانم را

می سوزم و به هیزم ابیاتم،بیتی به عشق شعله می اندازم

یا صاحب الزمان و زمین موعود،دانای هرکه آمد و هر چه بود

گم نامم و تویی تو،که می دانی،تنها به نام سبز تو می نازم

يا رب زغمش تا چند اشکم ز بصر آيد

بنشسته سر راهش ، شايد  ز سفر آيد

تا چند بنالم زار  شب تا سحر از هجرش

كوكب شِمُرم هر شب ، شايد كه سحر آيد

هر دم كه رخش بينم خواهم دگرش ديدن

بازش نگرم شايد يك بار دگر آيد

 از ديده نهان اما اندر دل من جايش

 او را طلبم هر شب شايد كه ز در آيد

با كس نتوانم گفت من راز درون خویش

كز درد غم هجرش دل را چه به سر آيد

مي سوزم و مي سازم از درد فراق اما

تير غم او بر دل افزون ز شمَر آيد

"حيران" به فغان تا کی با محنت و غم همدم

یارب نظری کان شاه از پرده بدر آید