خوش آمدید

صبح بی‌تو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد
بی‌‌تو حتی مهربانی حالتی از کینه دارد
بی‌تو می‌گویند تعطیل است کار عشقبازی
عشق اما کی خبر از شنبه و آدینه دارد
جغد بر ویرانه می‌خواند به انکار تو اما
خاک این ویرانه‌ها بویی از آن گنجینه دارد
خواستم از رنجش دوری بگویم یادم آمد
عشق با آزار خویشاوندی دیرینه دارد
روی آنم نیست تا در آرزو دستی برآرم
ای خوش آن دستی که رنگ آبرو از پینه دارد
در هوای عاشقان پر می‌کشد با بیقراری
آن کبوتر چاهی زخمی که او در سینه دارد
ناگهان قفل بزرگ تیرگی را می‌گشاید
آنکه در دستش کلید شهر پر آیینه دارد

آقا قسم به جان شما خوب میشوم

باور کن آخرش به خدا خوب میشوم

این روزها ز دست خویش شاکی ام

قدری تحمل بنما خوب میشوم

حتی اگر گناه خلایق کشم به دوش

با یک نگاه لطف شما خوب میشوم

من ننگ و عار حضرتتان تا به کی شوم؟!

کی از دعای اهل بکاء خوب میشوم؟!

با یک دعای مادر دلسوز و مهربان

ام الأئمه النجبا خوب میشوم

جمعی کبوتر حرم فاطمه شدند

من هم شبیه آن شهدا خوب میشوم

من بدترین غلام حقیر ولایتم

ای بهترین امام بیا خوب میشوم

با این همه بدی به ظهور شما قسم

با یک نسیم کرب و بلا خوب میشوم

ببخش ما را به خاطر همه بی تو بودن ها ، تو با ما بودی و ما با تو نبودیم.

ببخش ما را به خاطر همه عهدشکنی هایمان ، بارها و بارها عهد بستیم

و عهد خود شکستیم .

ببخش ما را به خاطر همه رنج هایی که برای هدایت امت رسول خدا کشیدی.

ببخش ما را به خاطر همه ناله های علی وارت که برای بخشش خلق خدا

در درگاه معبود داشتی.

ببخش ما را که کلاممان با عملمان یکی نبود ،در کلام با تو بودیم و در عمل....

ببخش ما را که عشق و محبت به تو را به درهم معدودی

به محبت دنیا فروختیم.

ببخش ما را که قرن ها رنج و سختی تو را به ثمن بخسی فروختیم.

 ببخش ما را که به خود مشغول شدیم و تو را رها کردیم.

ببخش ما را که سالهای عمرمان را بدون شناخت تو سپری کردیم.

ببخش ما را که تو را در این دنیا تنها گذاشتیم

و تو در بین امتت غریب و مظلوم ماندی.

مهدی جان ، آقای من

می دانم ، خوب می دانم که شایسته نعمت وجود تو نیستم ،

 میدانم که شایسته نام منتظر نیستم ،

ولی یوسف زهرا امید به عطوفت و مهربانی و بخشش تو دارم .

تو را به آبروی مادر غریبت زهرا یاریم کن

مرا یاری کن تا در این دنیایی که بی تو بودن افتخار است و هنر ،

 با تو باشم ، با تو بمانم و با یاد تو ترک دنیا کنم و بمیرم.

جمكران‌ قبله‌ عارفان‌ است‌ جايگاه‌ همه‌ عاشقان‌ است‌

‎جمكران‌ خانه‌ اهل‌ معنا منزل‌ و مسكن‌ سالكان‌ است‌‏

‎جمكران‌ پايگاه‌ ملايك‌ مركز جمع‌ كرّوبيان‌ است‌‏

‎جمكران‌ شد محلّ عبادت‌ رازگاه‌ همه‌ قُدسيان‌ است‌‏

جمكران‌ جاي‌ ديدار مهدي‌ بهر عشّاق‌ و هم‌ صالحان‌ است‌‏

‎ ‎جمكران‌ شد شفابخش‌ دلها معجزاتش‌ به‌ عالم‌ عيان‌ است‌‏

‎هر كه‌ ترسد ز هر چيز و هر كس‌ آيد اين‌جا كه‌ دار الامان‌ است‌‏

تاکى به تمناى وصال تو يگانه

اشکم شود، از هر مژه چون سيل روانه

خواهد به سر آيد، شب هجران تو يانه؟

اى تير غمت را دل عشاق نشانه

جمعى به تو مشغول و تو غايب ز ميانه

رفتم به در صومعه‌ى عابد و زاهد

ديدم همه را پيش رخت، راکع و ساجد

در ميکده، رهبانم و در صومعه، عابد

گه معتکف ديرم و گه ساکن مسجد

يعنى که تو را مى طلبم خانه به خانه

روزى که برفتند حريفان پى هر کار

زاهد سوى مسجد شد و من جانب خمار

من يار طلب کردم و او جلوه‌گه يار

حاجى به ره کعبه و من طالب ديدار

او خانه همى جويد و من صاحب خانه

هر در که زنم، صاحب آن خانه تويى تو

هر جا که روم،پرتو کاشانه تويى تو

در ميکده و دير که جانانه تويى تو

مقصود من از کعبه و بتخانه تويى تو

مقصود تويي، کعبه و بتخانه بهانه

بلبل به چمن، زان گل رخسار نشان ديد

پروانه در آتش شد و اسرار عيان ديد

عارف صفت روى تو در پير و جوان ديد

يعنى همه جا عکس رخ يار توان ديد

ديوانه منم، من که روم خانه به خانه

عاقل، به قوانين خرد، راه تو پويد

ديوانه، برون از همه، آيين تو جويد

تا غنچه‌ى بشکفته‌ى اين باغ که بويد

هر کس به زباني، صفت حمد تو گويد

بلبل به غزلخوانى و قمرى به ترانه

بيچاره بهايى که دلش زار غم توست

هر چند که عاصى است، زخيل خدم توست

اميد وى از عاطفت دم به دم توست

تقصير خيالى به اميد کرم توست

يعنى که گنه را به از اين نيست بهانه

تو مهری و ز ظهور سحر نشان داری

عجب شباهت ماهی به آسمان داری

به شش جهت ز نگاه تو نور می بارد

چه نسبتی، تو بگو با فرشتگان داری؟

غزل، غزل، ز کلامت سپیده می ریزد

دلی به روشنی عشق، بی گمان داری

برای چلچله ها، سهره ها، کبوترها

تو در بهار دلت، باغ ارغوان داری

امید، روی نگاه تو خانه می سازد

درون سینه، دلی پاک و مهربان داری

ز سمت سبز عدالت تو آمدی، ای خوب

که صد نشانه ز خورشید جمکران داری

ز بسکه داغ شقایق نشسته بر جانت

شبیه لاله، دلی سرخ و خون نشان داری

خدا كند كه رضايم فقط رضاي تو باشد
هواي نفس نباشد همه هواي تو باشد
خداكند كه گزارت فِتد به منظر چشمم
كه سجده گاه نمازم به جاي پاي تو باشد
خدا كند كه اماما دلم براي تو باشد
كسي دراو ننشيند هميشه جاي تو باشد
خداكند كه نفروشم دِگر به غير تو جان را
كه جان و هر چه كه دارم همه فداي تو باشد
منم مريض و توهستي طبيب درد درونم
عنايتي كه شفايم فقط شفاي تو باشد
فداي خاك ره تو وجود عالم و آدم
وجود عالم امكان به اِتكاي تو باشد
خدا كند كه بدانم نشانه اي زمكانت
كه درب جنتِ رضوان دَر سراي تو باشد
خدا كند كه شوم من فداي راه و فنايت
با سعادت آن جان كه او فناي تو باشد
گذشت عمر و نديدم زمان و وقت ظهورت
دعا نما كه ظهور تو با دعاي تو باشد
خدا كند كه ولاي تو دردلم بنشيند
كه بندگي و عبادت فقط ولاي تو باشد
ندارد غصه اي انوار به روزگار اماما
اگر كه درهمه ي عمر فقط گداي تو باشد

اينجا تجلي گاه صاحب زمان است

اينجا پذيراي همان جان جهان است

چشمان عشاق از فراق اشك بار است‏

‎‎از عشق مولا ناله برپا و فغان است

‎ ‎

اينجا تسلي بخش جانها وپناه است

اينجا گدايش به ز شاهنشهان است

اينجا گمانم كعبه و بيت الحرام است

‎اينجا عبادتگاه پيغمبران است

اينجا دروس عشق وايثار ومحبت

اين هديه از مهدي صاحب زمان است