خوش آمدید

امام على علیه السّلام فرمودند:

يا اَهْلَ الْمَعْرُوفِ وَالإحْسانِ! لاتَمُنُّوا بِاِحْسانِكُمْ، فَاِنَّ الاْءحْسانَ وَالْمَعْرُوفَ يُبْطِلُهُ قَبيحُ الإمْتِنانِ؛

اى نيكوكاران! احسان و نيكى خود را به منّت، آلوده نكنيد، يقينا منّت گذاشتن زشت و ناپسند، كار نيك و احسان را از بين مى برد.

[غرر الحكم، ج 6، ص 3119.]

امام على علیه السّلام فرمودند:

لَمْ يَمُتْ مَنْ تَرَكَ اَفْعالاً يُقْتَدى بِهِ مِنَ الْخَيْرِ؛

كسى كه كارهاى شايسته اى از خود به يادگار گذارد كه ديگران از او پيروى كنند، هرگز نمرده است (بلكه زنده جاويد است)

[كنزالفوائد، ج 1، ص 349.]

امام على علیه السّلام فرمودند:

اَلنّاسُ فِى الدُّنيا عامِلانِ: عامِلٌ عَمِلَ فِى الدّنيا لِلّدُنْيا، قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْياهُ عَنْ آخِرَتِهِ... فَيُفْنى عُمُرَهُ فى مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ، وَعامِلٌ عَمِلَ فِى الدّنيا لِما بَعْدَها فَجائَهُ الَّذى لَهُ مِنَ الدُّنيا بِغَيْرِ عَمَلٍ، فَاَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعا وَمَلَكَ الدّارَيْنِ جَميعا؛

مردم در دنيا دو گونه كار مى كنند: يكى آنكه در دنيا براى دنيا كار مى كند و دنيايش او را از آخرتش غافل مى سازد... پس عمر خود را در راه منافع ديگران تباه مى سازد، ديگرى آنكه در دنيا براى پس از دنيا كار مى كند، امّا سهم او از دنيا بدون كار به او مى رسد، اين گروه، هر دو بهره را به دست مى آورند وهم دنيا دارند، هم آخرت.

[نهج البلاغه فيض الاسلام حكمت 261.]

امام على علیه السّلام فرمودند:

اِنَّما لَكَ مِنْ دُنياكَ مَا اَصْلَحْتَ بِهِ مَثْواكَ؛

بهره تو از دارايى و دنياى تو، همان اندازه است كه با آن، خانه آخرتت را آباد كرده اى.

[بحار الانوار، ج 93، ص 133.]

امام على علیه السّلام در نامه‌اى که به زیادبن ابیه، جانشین والى بصره نوشتند، فرمودند:

اَما رَأَیْتُمُ الَّذینَ یَأْمَلُونَ بَعیدا وَیَبْنُونَ مَشیدا وَیَجْمَعُونَ کثیرا کَیْفَ اَصْبَحَتْ بُیُوتُهُمْ قُبُورا وَماجَمَعُوا بُورا وَصارَتْ اَمْوالُهُمْ لِلْوارِثینَ وَاَزْواجُهُمْ لِقَوْمٍ آخَرینَ...؟؛

آیا ندیدید کسانى را که آروزهاى دور و دراز داشتند و بناهاى محکم و استوار ساختند و اموال بسیار اندوختند، چگونه خانه هایشان گور شد و آنچه جمع کرده بودند، تباه گشت، اموالشان به وارثان رسید و همسرانشان به دیگران؟!

[نهج البلاغه فیض الأسلام خطبه 132.]

امام على علیه السّلام فرمودند:

اَكْثِرْ سُرُورَكَ عَلى ما قَدَّمْتَ مِنَ الخَيْرِ وحُزْنَكَ عَلى ما فاتَكَ مِنْهُ؛

شادى خود را براى كارهاى نيكى كه پيشاپيش (براى آخرت) فرستاده اى زياد كن و اندوه فراوانت را براى نيكيهايى قرار بده كه از دستت رفته است.

[غرر الحكم، ج 2، ص 592.]

امام على علیه السّلام فرمودند:

مَنْ كانَ لَهُ مالٌ فَلْيَصِلْ بِهِ الْقَرابَةَ وَلْيُحْسِنِ الضِّيافَةَ وَلْيَفُكَّ بِهِ الْعانى وَالْأسيرَ، فَإنَّ الْفَوْزَ بِهذِهِ الخِصالِ مَكارِمُ الدُّنْيا وَشَرَفُ الآخِرَةِ؛

كسى كه مال و ثروتى دارد، با آن به خويشاوندانش نيكى كند و خوب مهمانى كند و بوسيله آن، گرفتار واسيرى را آزاد سازد، همانا رسيدن به اين ويژگيها، بزرگواريهاى دنيا و شرافت آخرت است.

[مستدرك نهج البلاغه، ص 174.]

امام على علیه السّلام فرمودند:

اَلا! وَاِنَّ اللِّسانَ الصّالِحَ یَجْعَلُهُ اللّهُ تَعالى لِلْمَرْءِ فى النّاسِ خَیْرٌ لَهُ مِنَ الْمالِ یُوَرِّثُهُ مَنْ لایَحْمَدُهُ؛

آگاه باشید! زبان خیر و یادنیکى که خداوند در میان مردم از کسى برجاى مى گذارد، براى او بهتر از ثروتى است که براى کسى به ارث بگذارد که سپاسگذار او نباشد.

[نهج البلاغه فیض الاسلام، خطبه119.]

امام على علیه السّلام فرمودند:

مَنْ بَذَلَ بِرَّهُ اِشْتَهَرَ ذِكْرُهُ؛

كسى كه نيكى خود را به مردم برساند، نام و يادش مشهور گردد.

[غررالحكم، ج 5، ص 2516]

امام على علیه السّلام فرمودند:

اِنَّ اَعْظَمَ الْحَسَراتِ يَوْمَ القيامَةِ حَسْرَةُ رَجُلٍ كَسَبَ مالاً فى غَيْرِ طاعَةِ اللّهِ، فَوَرِثَهُ رَجُلٌ فَاَنْفَقَهُ فى طاعَةِ اللّهِ سُبْحانَهُ فَدَخَلَ بِهِ الْجَنَّةَ وَدَخَلَ الأوَّلُ بِهِ النّارَ؛

يقينا بزرگترين حسرتها در روز قيامت، حسرتِ كسى است كه در غير راه خدا ثروتى به دست آورده باشد (و چون از دنيا برود) آن را براى ديگرى به ارث بگذارد و آن وارث، آن را در راه طاعت خداى سبحان خرج كند و از اين راه به بهشت برود، ولى آن شخص اوّل، به وسيله همان مال به دوزخ رود.

[نهج البلاغه، فيض الاسلام، حكمت 421.]