خوش آمدید

امام سجاد علیه السّلام فرمودند:

قَدِّمُوا أمرَ اللّه و طاعَتَهُ و طاعَةَ مَن أوجَبَ اللّه طاعَتَهُ بَينَ يَدَيِ الاُمورِ ؛

فرمان خدا و طاعت او و طاعت كسى را كه طاعتش را واجب كرده است ، بر همه چيز مقدّم بداريد .

تحف العقول ، ص 254

امام سجاد علیه السّلام فرمودند:

إنَّ عَمَّتي زَينَبَ مَعَ تِلكَ المَصائبَ و المِحَنِ النّازِلَةِ بِها في طَرِيقِنا إلَى الشّامِ ما تَرَكَتْ [تَهَجُّدَها ] لِلَيلَةٍ ؛

عمّه ام ، زينب ، با وجود همه مصيبت ها و رنج هايى كه در مسيرمان به سوى شام به او روى آورد ، حتّى يك شب اقامه نماز شب را فرو نگذاشت .

وفيات الأئمه ، ص 441

امام سجاد علیه السّلام فرمودند:

إنَّ فاطِمَةَ بِنتَ أسَدٍ ضَرَبَهَا الطَّلقُ و هِيَ فِي الطَّوافِ فَدَ خَلَتِ الكَعبَةَ فَوَلَدَتْ أميرَالمُؤمِنينَ فِيها ؛

فاطمه، دختر اسد ، در حال طواف بود كه درد زايمان او را فرا گرفت ؛ پس وارد كعبه شد و اميرمؤمنان را در كعبه بزاد .

بحار الأنوار ، ج 35 ، ص 23

امام سجاد علیه‏ السلام فرمودند:

أَتَیتُ مَروانَ فَقالَ‏لى: مااسْمُکَ؟ فَقُلت: عَلِىُّ بنُ‏الْحُسَینِ. فَقالَ: ما اسْمُ أَخیکَ؟ فَقُلتُ: عَلِىٌّ. قالَ: عَلِىٌّ وَ عَلِىٌّ ؟! ... ـ قالَ علیه‏ السلام : فَرَجَعتُ اِلى أبى فَأَخبَرتُهُ فَقالَ [الْحُسَینُ علیه‏ السلام]: . . . لَوْ وُلِدَ لى مِائَةٌ لَأَحْبَبْتُ أَنْ لا أُسَمِّىَ اَحَدا مِنْهُمْ إِلاّ عَلیّا.

روزى که معاویه مروان حکم را بر مدینه گماشت و براى جوانان قریش حقوقى معین نمود، من رفتم، مروان اسم مرا پرسید: گفتم: على. گفت: پس اسم برادرت؟. گفتم: على. گفت: على و على؟ (پدرت چه قصدى دارد که نامى جز على بر فرزندانش نمى‏گذارد؟!.) امام سجاد علیه‏ السلام مى‏فرمایند: به خانه برگشتم و سخن مروان را براى پدرم بازگو کردم، پدرم فرمودند: اگر حتى صدفرزند برایم بود؛ دوست داشتم برهیچ یک نامى جز على ننهم.

موسوعه‏ کلمات الامام‏ الحسین علیه‏ السلام ص 246، الکافى ج6، ص19

امام سجاد علیه‏ السلام مى‏فرماید:

الحُسَینِ علیه‏ السلام أَنَّهُ کانَ یَشْتَرِى الْکِساءَ الْخَزَّ بِخَمْسینَ دینارا وَإِذا صافَ تَصَدَّقَ بِهِ وَلایَرى بِذلِکَ بَأْسا.

امام حسین علیه‏ السلام جامه‏ اى از پوست خز به پنجاه دینار مى‏ خرید و زمانى که تابستان مى‏ شد آن را صدقه مى ‏داد و اشکالى در آن نمى‏ دید.

تفسیر نورالثقلین ج 2 ص 23

امام سجاد علیه ‏السلام فرمودند:

لَو ماتَ مَنْ بَیْنَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ لَمَا اسْتَوْحَشْتُ بَعْدَ أَنْ یَکُونَ الْقُرآنُ مَعى، وَ کانَ علیه ‏السلام إذا قَرَءَ «مالِکِ یَوْمِ الدّینِ» یُکَرِّرُها، حَتّى کادَ أَنْ یَمُوتَ.

اگر تمام کسانى که در میان مشرق و مغرب هسـتند از دنیا بروند (و من تنها بمانم) و قرآن با من باشد وحشت مرا نمى‏گیرد (و نمى‏ترسم). او چنین بود که وقتى جمله «مالک یوم الدین» را مى‏خواند آن را تکرار مى‏کرد تا جایى که نزدیک بود جـان دهد.

بحارالانوار، ج 46، ص 107.

امام سجاد علیه ‏السلام هنگامى که این آیه را که مى‏گوید: «اگر نعمتهاى الهى را بخواهید شمارش کنید قابل شمارش نیستند»[النحل،آیه 18] مى‏ خواندند، مى ‏فرمودند:

سُبْحانَ مَنْ لَمْ یَجْعَلْ فى أَحَدٍ مِنْ مَعْرِفَةِ نِعْمَةٍ اِلاَّالْمَعرِفَةَ بِالتَّقْصِیرِ عَنْ مَعْرِفَتِها، کَما لَمْ یَجْعَلْ فى أَحَـدٍ مِنْ مَعْـرِفَةِ اِدْراکِهِ أَکْثَـرَ مِنَ الْعِلْمِ بِانَّهُ لایُدْرِکُهُ.

منزّه است خدایى که شناخت (و شکر) نعمت را براى هیچ‏کس جز شناخت این که قادر به شناخت آن نعمتها نیست قرار نداده همان طور که شناخت خودش را براى هیچ کس بیش از این قرار نداده که باور کند که [ذات] او را نمى‏تواند بشناسد (یعنى: همین که باور کند نعمتهاى الهى را نمى‏تواند بشناسد و سپاسگزارى کند و بفهمد حقیقت او را قادر نیست درک کند همین براى شناخت و شکرگزارى کافیست).

روضة الکافى، ج 8، ص 394، بلاغة الامام على بن الحسین علیهماالسلام ص 57

امام سجاد علیه ‏السلام هنگامى که وضو مى‏گرفتند، رنگ مبارکشان زرد مى‏شد، خانواده‏اش به ایشان مى‏گفتند: چه حالتى است که شما را دست مى‏دهد؟ حضرت مى‏فرمودند:

أَتَدْرُونَ لِمَنْ أَتـأَهَّبُ لِلْقیامِ بَیْنَ یَدَیْهِ.

آیا مى‏دانید آماده مى‏شوم تا در مقابل چه کسى بایستم؟

بحار الانوار، ج 46، ح 74

ابو حمزه ثمالى مى‏گوید: امام سجاد علیه ‏السلام هنگامى که غذا مى‏خوردند، مى‏فرمودند:

اَلْحَمْدُلِلّهِ الَّذى أَطْعَمَنا وَسَقانا وَ کَفانا وَاَیَّدَنا وَ آوانا وَ أَنْعَمَ عَلَینا وَاَفضَلَ، اَلْحَمْدُلِلّهِ الَّذى یُطْعِمُ وَ لایُطْعَمْ؛

حمد و ستایش براى خدایى است که ما را اطعام کرد و سیراب نمود و به قدر کفاف به ما نعمت داد و تأیید کرد و پناه داد و بر ما نعمت و برترى داد. ستایش مخصوص آن خدایى است که اطعام مى‏کند ولى خود نمى‏خورد.

من لایحضره الفقیه، ص 233، ح 4266

علامه مجلسى نقل کرده است:

اِنَّهُ کانَ [الامام السجاد علیه ‏السلام] لا یُحِبُّ اَنْ یُعینَهُ عَلى طَهُورِهِ أَحَدٌ وَ کانَ یَسْتَقى الْماءَ لِطَهُورِهِ وَ یُخَمِّرُهُ قَبْلَ أَنْ یَنامَ، فَاِذا قامَ مِنَ اللَّیْلِ بَدَأَ بِالسِّواکِ، ثُمَّ تَوَضَّأ ثُمَّ یَأْخُذُ فى صَلاتِهِ، وَ کانَ یَقْضى ما فاتَهُ مِنْ صَلاةِ نافِلَةِ النَّهارِ فِى‏اللَّیْلِ، وَ یَقُولُ: یا بُنَىَّ لَیْسَ هذا عَلَیْکُمْ بِواجِبٍ، وَلکِنْ اُحِبُّ لِمَنْ عَوَّدَ مِنْکُمْ نَفْسَهُ عادَةً مِنَ الْخَیْرِ أَنْ یَدُومَ عَلَیْها وَکانَ لایَدَعُ صَلاهَ‏اللَّیْلِ فِى‏السَّفَرِ وَالْحَضَرِ.

(امام سجاد علیه ‏السلام) دوست نداشت در وضو گرفتن کسى او را کمک کند، خودش براى وضویش آب تهیه مى‏کرد و قبل از این که بخوابد رویش را مى‏پوشاند. شب هنگام که براى نماز شب از خواب برمى‏خاست نخست مسواک مى‏زد و بعد وضو مى‏گرفت و شروع به نماز مى‏کرد. امام علیه ‏السلام نافله‏هاى روزانه را که نخوانده بود شب قضا مى‏کرد و مى‏فرمودند: فرزندان من! این قضا کردن بر شما واجب نیست، ولى دوست دارم کسى که بر کار خیرى عادت کرده به آن ادامه دهد و خودش نماز شب را در خانه و سفر ترک نمى‏کرد.

بحارالانوار، ج 46، ص 98