خوش آمدید

امام علی علیه السّلام فرمودند:

أَعظَمُ النّاسِ ذُلاًّ الطّامِعُ الحَريصُ المُريبُ؛

ذليل ترين مردم، كسى است كه طمعكار، حريص و وسوسه گر باشد.

غررالحكم، ج2، ص259، ح2549

امام علی علیه السّلام فرمودند:

اِنتَقِم مِنَ الحِرصِ بِالقَناعَةِ كَما تَنتَقِمُ مِنَ العَدُوِّ بِالقِصاصِ؛

از حرص، با قناعت انتقام بگير، چنان كه با قصاص از دشمن انتقام مى گيرى.

كافى، ج2، ص138، ح3

امام علی علیه السّلام فرمودند:

أَغنَى الغنياءِ مَن لَم يَكُن لِلحِرصِ أَسيرا؛

بى نيازترين بى نيازان كسى است كه اسير حرص نباشد.

بحار الانوار، ج77، ص 187، ح37

امام علی علیه السّلام فرمودند:

إِنَّ الدُّنيا مَشغَلَةٌ عَن غَيرِها وَلَم يُصِب صاحِبُها مِنها شَيئا إِلاّ فَتَحَت لَهُ حِرصا عَلَيها وَلَهَجا بِها وَلَن يَستَغنىَ صاحِبُها بِما نالَ فيها عَمّا لَم يَبلُغهُ مِنها؛

براستى كه دنيا آدمى را به كلّى سرگرم خود مى سازد و دنياپرست به چيزى از آن نرسد، مگر آن كه باب حرص و شيفتگى به آن بر رويش گشوده شود و به آنچه از اين دنيا دست يافته اكتفا نمى كند تا در پى چيزى كه بدست نياورده نرود.

بحارالأنوار، ج78، ص453، ح21

امام علی علیه السّلام فرمودند:

اَلحِرصُ موقِعٌ فى كَثيرِ العُيوبِ؛

حرص انسان را به عيب هاى زيادى مبتلا مى كند.

كافى، ج8، ص244، 388

امام علی علیه السّلام بعد از خیانت «منذر بن جارود» در ولایت فارس، به وى نگاشتند:

... وَ لَئِنْ کَانَ مَا بَلَغَنی عَنْکَ حَقّا، لَجَمَلُ أهْلِکَ وَ شِسْعُ نَعْلِکَ خَیْرٌ مِنْکَ ... ؛

... اگر آنچه که از خیانت تو، به من رسیده است، درست باشد، شتر اهلت و بند کفشت، با ارزش تر از توست.

نهج البلاغه، نامه ى 71.

امام علی علیه السّلام فرمودند:

كانَ خَليلى رَسُولُ اللّه صلى الله عليه و آله لا يَحْبِسُ شَيْئا لِغَدٍ وَ كانَ ابوبكر يَفْعَلُ و قَدْ رَاى عُمَرُ فى ذالِكَ أنْ دَوَّنَ الدواوين و أخَّر المال مِنْ سَنَةٍ اِلى سَنَةٍ و امّا اَنَاَ فَاَصْنَعُ كَما صَنَعَ خَليلى رسول اللّه صلى الله عليه و آله قالَ: وَ كانَ عَلىٌ يُعْطيهِمْ مِنَ الْجُمُعَةِ اِلَى الْجُمُعةِ وَ كانَ يَقولُ: هذا جُناىَ و خيارهُ فيه اذ كل جان يدهُ اِلى فيه؛

دوستم رسول خدا (صلى الله عليه و آله) چيزى را براى فردا ذخيره نمى كرد و ابوبكر گاهى اين كار را انجام مى داد. عمر مصلحت ديد كه دفتر و دستك درست كند و پرداخت اموال را از سال به سال ديگر تأخير انداخت. امّا من همان شيوه پيامبر اکرم(صلى الله عليه و آله) را عمل مى كنم. ضحّاك مى گويد: اميرالمؤمنين (عليه السلام) جمعه به جمعه اموال بيت المال را به مستحقان مى داد و مى فرمودند: اين است دست چين من و خوب هايش هم در ميان آنان است. در شرائطى كه دست هرميوه چين به سوى دهان خويش است.

وسائل الشيعه، ج 11، ص 83.

امام علی علیه السلام خطاب به عمر بن خطاب فرمودند:

ثَلاثٌ إِنْ حَفِظْتَهُنَّ وَ عَمِلْتَ بِهِنَّ، کَفَتْکَ ما سِواهُنَّ، و إنْ تَرَکْتَهنَّ لمْ یَنْفَعْکَ شیٌء سِواهُنّ. قال: وَ ما هُنَّ یا أبَا الحَسَن؟ قالَ: إِقامَةُ الْحُدُودِ عَلَى الْقَریبِ وَ الْبَعید؛ وَ الْحُکْمُ بِکتابِ اللّه ِ فِى الرِّضاء وَ السَّخَطِ؛ وَ الْقِسْمُ بِالْعَدْلِ بَیْنَ الْأَحْمَرِ وَ الْأَسْوَدِ؛

سه چیز است که اگر آنها را حفظ کنى و به آنها عمل کنى، از هر چیز دیگر، تو را کافى است. و اگر آنها را ترک کنى، چیز دیگرى براى تو فایده ندارد. 
عمر گفت: آنها چیست؟ 
امام علی علیه السلام فرمودند:
1ـ اجراى حدود بر همه کس؛ چه از اقوام باشد و چه غیر از آنان.
2- حکم کردن طبق کتاب خدا، در حال خشنودى و خشم.
3- تقسیم بیت المال با عدالت در میان سیاه و سفید.

وسائل الشیعه، ج 18، ص 156.

امام علی علیه السّلام فرمودند:

اُنْظُرْ خراجَكَ فَجُدَّ [وجُدَّ] فيه وَ لا تَتْرُكْ مِنْهُ دِرْهَما! فَإذا أردتَ أنْ تَتَوَجَّهَ إلى عملك فَمُـرَّ بي! قالَ: فَأتيتُهُ. فَقالَ لى: اِنَّ الذى سَمِعْتَهُ مِنّي، خُدْعَةٌ. إيّاكَ اَنْ تَضْرِبَ مُسلِما أوْ يَهُودِيا أوْ نَصرانِيا، في دِرهَم خراجٍ أوْ تَبيع دابَّة عَمَلٍ فى دِرْهَمٍ. فَإنّما أُمِرْنا أنْ نَأخُذَ مِنْهُمْ العَفوَ (أي: الزائد لا أصل المال)؛

امام علی(علیه السّلام) مردی از قبيله ثقيف را به عنوان مأمور جمع آورى خراج، به برخى نواحى كوفه فرستادند و در مقابل مردم فرمودند: به دقت، در مورد خراج بررسى كن و در آن بكوش و از يك درهم هم نگذر! وقتى خواستى به سوى محل كار خود، بروى نزد من بيا! او گفت: هنگام حركت، به خدمتِ حضرت رفتم. به من فرمودند: آنچه شنيدى خدعه بود. مبادا مسلمانى يا يهودى يا مسيحى اى را براى خراج بزنى يا حيوانِ كارى را به خاطر ماليات بفروشى! زيرا ما مأموريم كه مازاد را از آنان بگيريم نه اصل مال را.

الكافي، ج 1، ص 152؛ وسائل الشيعة، ج 4، ص 90.

امام على علیه السّلام فرمودند:

آفَةُ الشَّجاعَةِ إِضاعَةُ الحَزمِ؛

آفت شجاعت، فروگذاشتن دورانديشى است.

غررالحكم، ج3، ص105، ح3938