خوش آمدید

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

مَرَقُ السِّلقِ بِلَحمِ البَقَرِ يَذهَبُ بِالبَياضِ؛

آب گوشت چغندر با گوشت گاو ، سفيدى را از ميان مى برد .

بحار الأنوار ، جلد 66 ، صفحه 216 ، حديث 5

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

مَرَقُ لَحمِ البَقَرِ يَذهَبُ بِالبَياضِ؛

آب گوشتِ گاو ، پيسى را از ميان مى بَرَد .

الكافي ، جلد 6، صفحه 311، حديث 2

به نقل از هشام بن سالم: از امام صادق عليه السلام درباره خوردن گوشت خام پرسيدم. حضرت فرمودند:

هذا طَعامُ السِّباعِ؛

اين ، خوراك درندگان است .

بحار الأنوار ، جلد 66 ، صفحه 71

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

إذا وَجَدَ أحَدُكُم غَمّاً أو كَرباً لايَدري ما سَبَبُهُ ، فَليَأكُل لَحمَ الدُّرّاجِ ؛ فَإِنَّهُ يَسكُنُ عَنهُ إن شاءَ اللّه ُ تَعالى؛

هر گاه كسى از شما ، اندوه يا گرفتارى اى دارد و نمى داند علّتش چيست ، گوشت كبكنجير (كبك انجير) بخورد . در اين صورت ، به خواست خداوند متعال ، اين اندوه و گرفتارى ، فرو خواهد نشست .

بحارالأنوار ، جلد 66 ، صفحه 75 ، حديث 69

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

مَن أصابَهُ ضَعفٌ في قَلبِهِ أو بَدَنِهِ فَليَأكُل لَحمَ الضَّأنِ بِاللَّبَنِ ؛ فَإِنَّهُ يُخرِجُ مِن أوصالِهِ كُلَّ داءٍ وغائِلَةٍ ، ويُقَوّي جِسمَهُ ، ويَشُدُّ لِثَتَهُ؛

هر كس در قلب يا بدن خود به ضعفى گرفتار آمد ، گوشت ميش با شير بخورد ؛ چرا كه در اين صورت ، هر بيمارى و عارضه اى ، از بند بند تن او برون مى رود ، بدنش نيرو مى گيرد و لثه اش استحكام مى يابد .

المحاسن ، جلد 2 ، صفحه 259 ، حديث 1819

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

إنّ البِرَّ يَزِيدُ في الرِّزقِ؛

نيكوكارى، روزى را زياد مى كند .

بحار الأنوار : 74 / 81 / 84

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

لَيسَ عَلى وَجهِ الأَرضِ بَقلَةٌ أشرَفُ ولا أنفَعُ مِنَ الفَرفَخِ ؛ وهُوَ بَقلَةُ فاطِمَةَ عليهاالسلام ؛

در روى زمين، گياهى والاتر و سودمندتر از خُرفه نيست ، و آن ، سبزى فاطمه عليهاالسلام است .

الكافي ، جلد 6 ، صفحه 367 ، حديث 1

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

عَلَيكُم بِالخَسِّ ؛ فَإِنَّهُ يُصَفِّي الدَّمَ؛

بر شما باد كاهو ؛ چرا كه خون را تصفيه مى كند.

الكافي ، ج6 ، ص367 ، ح1

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

لَو عَلِمَ اللّه ُ في شَيءٍ شِفاءً أكثَرَ مِنَ الشَّعيرِ ، ما جَعَلَهُ غِذاءَ الأَنبِياءِ عليهم السلام؛

اگر خداوند در چيزى بيش از جو بهبود دهندگى مى ديد ، آن را خوراك پيامبران قرار نمى داد .

مكارم الأخلاق، ج1، ص334 ، ح1076

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

وَطِئَ رَسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله و سلّم الرَّمضاءَ فَأَحرَقَتهُ ، فَوَطِئَ عَلَى الرِّجلَةِ ؛ وهِيَ البَقلَةُ الحَمقاءُ ، فَسَكَنَ عَنهُ حَرُّ الرَّمضاءِ ، فَدَعا لَها وكانَ يُحِبُّها صلى الله عليه و آله و سلّم ويَقولُ : مِن بَقلَةٍ ما أبرَكَها؛

پيامبر خدا بر زمين سوخته اى پا نهاد و آن زمين ، پايش را سوزاند . پس ، پاى خويش را بر خُرفه نهاد و در نتيجه ، سوزش حاصل از زمين سوخته ، فرو نشست . از آن پس ، پيامبر صلى الله عليه و آله و سلّم خُرفه را دوست داشت ، براى آن دعا مى كرد و مى گفت : چه گياه پُر بركتى است!

الكافي ، جلد 6 ، صفحه 367