خوش آمدید

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

کانَت بَدرٌ في شهر رمضانَ فَلَم يَعتَکِف رسول الله (ص) فَلَمّا أن کانَ مِن قابلٍ اعتَکَفَ عِشرينَ عشراً لِعامِهِ و عَشراً قضاءً لما فَاتَهُ؛

جنگ بدر در ماه رمضان واقع شد؛ بنابراين پيامبراکرم (صلی الله علیه و آله) در آن سال اعتکاف نکرد و به جاي آن در سال بعد دو دهه به اعتکاف نشست؛ يک دهه براي همان سال و دهه ي ديگر به جاي سال قبل.

الکافي/ ج 4/ ص 175

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

يَنبَغي لِلمُعتَکِف إذا اعتکفَ أن يَشتَرِط کَما يَشتَرِطُ الَّذي يُحرِمُ؛

سزاوار است معتکف پيش از اعتکاف، شرط کند که اگر مشکلي برايش پيش آمد، از اعتکاف خارج شود؛ همان گونه که سزاوار است، حاجي قبل از احرام بستن چنين شرطي نمايد.

الکافي/ ج 4/ ص 177

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

عَلَي العَاقِلِ... أن يکونَ لَهُ ساعاتٌ: ساعَهٌ يُناجِي فيها رَبَّهُ عزّ و جلّ وَ ساعَهٌ يُحاسِبُ نَفسَهُ وَ ساعَهٌ يَتَفَکَّرُ فيما صَنَعَ الله عَزَّ وجلَّ اليه و ساعَهٌ يَخلُو فيها بِحَظِّ نَفسِهِ مِنَ الحَلال؛

بر خردمند لازم است (در زندگي) چند برنامه داشته باشد: 1- برنامه اي براي مناجات با خدا 2- برنامه اي براي محاسبه نفس 3- برنامه اي براي تفکر در آفريده هاي خدا 4- و برنامه اي براي تفريح و بهره مندي از امور حلال.

الخصال/ ج 2/ ص 525

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

کانَ رسول الله (صلی الله علیه و آله) إذا کان العَشرُ الأواخِرُ إعتَکَفَ فِي المَسجد و ضُرِبَت لَهُ قُبّهٌ مِن شَعرٍ وَ شَمَّرَ المِئزَرَ وَ طَوي فِراشَهُ...؛

هر گاه دهه ي آخر ماه رمضان فرا مي رسيد، پيامبر خدا (صلی الله علیه و آله) در مسجد معتکف مي شد و خيمه اي برايش برپا مي کردند و دامن همّت به کمر مي زد و بسترش را بر مي چيد.

الکافي/ ج 4/ ص 175

امّ سعيد مي گويد: به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: ثواب زيارت امام حسين علیه السّلام چه اندازه است؟ حضرت فرمودند:

تَعدِلُ حَجَّهً وَ عُمرَهً و اعتکاف شَهرَينِ في المسجد الحرام وَ صِيامَها وَ خَيرٌ مِنها کَذا...؛

ثواب زيارت امام حسين (علیه السّلام) برابر يک حج و يک عمره و دو ماه اعتکاف همراه با روزه در مسجد الحرام و [بلکه] بهتر از آنهاست.

وسائل الشيعه/ ج 14/ ص 436

از امام صادق علیه ‏السلام نقل شده است: حضرت عیسى علیه ‏السلام در خطبه‏اش فرمود:

اَصْبَـحْتُ فیـکُمْ وَ اِدامى اَلْجُوعُ وَ طَعامى ما تُنْبِتُ الاَرْضُ لِلْوُحُوشِ وَ الاَنْعـامِ وَ سِراجى اَلْقَمَرُ وَ فِراشى اَلتُّرابُ وَ وِسـادَتى اَلْحَجَـرُ؛

در میان شما صبح کردم (و زندگى مى‏کنم) در حالى که خورشت من گرسنگى و غذایم چیزى است که زمین براى حیوانات وحشى و چهارپایان مى‏رویاند و چراغ (وسیله روشنائى) من ماه و بسترم خاک و بالشم سنگ است.

سفینة البحار، ج 1، ص 700

سفیان ثورى گوید: به امام صادق علیه ‏السلام وارد شـدم و گفتم: اى فرزند رسول خدا چگونه صبح کردید؟ حضرت فرمودند:

وَ اللّهِ اِنّى مَحْزُونٌ، وَ اِنّى لَمُشْتَغِلُ الْقَلْبِ فَقُلْتُ لَهُ: وَ ما اَحْزَنَکَ؟ وَ ما شَغَلَ قَلْبَکَ؟ فَقالَ علیه ‏السلام لى: یا ثَورىُّ اِنَّهُ مَنْ داخَلَ قَلْبَهُ صافِى خالِصِ دینِ اللّهِ شَغَلَهُ عَمَّا سِواهُ. یا ثَورىُّ مَا الدُّنْیا؟ وَ ما عَسَى اَنْ تَکُونَ؟ هَلِ الدُّنْیا اِلاّ اَکْلٌ اَکَلْتَهُ، اَوْ ثَوْبٌ لَبِسْتَهُ، اَوْمَرْکَبٌ رَکِبْتَهُ، اِنَّ الْمُؤمِنینَ لَمْ یَطْمَئِنُّوا فِى الدُّنیا وَ لَمْ یَأْمَنُوا قُدُومَ الاْخِرَةِ، دارُ الدُّنیا دارُ زَوالٍ وَ دارُ الاْخِرَةِ دارُ قَرارٍ، اَهْلُ الدُّنیا اَهْلُ غَفْلَةٍ ؛

به‏ خدا قسم من غمگینم، و قلبم مشـغول است. به امـام گفـتم چه چـیزى تو را غـمگین و دلـت را مشغول کرده است؟ حضرت فـرمودند: 
اى ثـورى! هـر کـسى که در قـلبش دین ناب خدا وارد شد او را از چیزهاى دیگر مشغول مى‏کـند، اى ثـورى دنیا چیست؟ و چه چیز مى‏تواند بـاشد؟ آیا دنیا چیزى جز خـوراکى که خـوردى یا پوشاکى که پوشیدى یا مرکبى که سوار شدى است؟ مؤمنان در دنیا آرامش ندارند، و از آمدن آخرت(قیامت) در امان نیستند، خانه دنیا خانه ناپایدارى است و خانه آخرت سراى پایدار، مردم دنیا اهل غفلت‏اند.

بحارالأنوار، ج 78، ص 262

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

مَرِضَ اَمیرُالمؤمِنینَ علیه ‏السلام فَعادَهُ قَوْمٌ فَقالُوا لَهُ: کَیْفَ اَصْبَحْتَ یا اَمیرَالمُؤمِنینَ؟ فَقالَ: اَصْبَحْتُ بِشَرٍّ. فَقالُوا لَهُ: سُبْحانَ اللّهِ هذا کَلامُ مِثْلِکَ؟ فَقالَ: یَقُولُ اللّهِ تَعالى «وَ نَبْلُو کُمْ بِالْخَیْرِ وَ الشَّرِّ فِتْنَةً وَ اِلَیْنا تُرْجَعُونَ [ انبیاء: 35] » فَالْخَیْرُ: اَلصِّحَةُ وُالْغِنا، وَ الشَرُّ: اَلْمَرَضُ وَالْفَقْرُ، اِبْتِلاءً وَ اِخْتِبارا.

امیرمؤمنان علیه ‏السلام مریض شد، گروهى از او عیادت کردند، به او گفتند: اى امیرمؤمنان چطورید؟ چه‏ طور صبح کردید؟ حضرت فرمودند: 
به بـدى صـبح کردم، آنان گفتند: سبحان اللّه آیا این سخن امثال شماست؟ حضرت فرمودند: 
خداوند (در قرآن) مى‏ فرماید: «ما شما را با خوبى و بدى به عنوان آزمایش گرفتار مى ‏کنیم و شما بسوى ما بر مى‏ گردید» پس خوبى عبارت است از سلامتى و بى‏ نیازى و بدى عبارتست از بیمارى و نیازمندى که هر دو آزمایش و امتحان است.

بحارالأنوار، ج 81، ص 209

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

کانَ لِلْحَسَنِ بْنِ عَلىِّ بْنِ اَبى طالِبٍ صَلَواتُ اللّهُ عَلَیْهِما صَدیقٌ وَ کانَ ماجِنا فَتَباطى عَلَیْهِ اَیّاما فَجاءَهُ یَوْما فَقالَ لَهُ الْحَسَنُ علیه ‏السلام : کَیْفَ اَصْبَحْتَ؟ فَقالَ: یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ اَصْبَحْتُ بِخِلافِ ما اُحِبُّ وَ یُحِبُّ اللّهُ وَ یُحِبُّ الشَّیطانُ، فَضَحِکَ الْحَسَنُ علیه ‏السلام ثُمَّ قالَ: وَ کَیْفَ ذاکَ؟ قالَ: لاَنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ یُحِبُّ اَنْ اُطیعَهُ وَ لا اَعْصِیَهُ وَ لَسْتُ کَذلِکَ، وَالشَّیطانُ یُحِبُّ اَنْ اَعْصِىَ اللّهَ وَ لا اُطیعَهُ وَ لَسْتُ کَذلِکَ، وَ أَنا اُحِبُّ اَنْ لا اَمُوتَ وَ لَسْتُ کَذلِکَ.

امام حسن فرزند على بن ابى طالب که درود خدا بر آنان باد، دوستى داشت خوش برخورد که پس از چند روز ندیدن خدمت امام رسید، امام حسن علیه ‏السلام به او فرمودند: چگونه صبح کردى؟ او در پاسخ گفت: برخلاف خواسته خود و خدا و شیطان صبح کردم، امام حسن علیه ‏السلام خندیدند و بعد فرمودند: چگونه؟ دوست امام در پاسخ گفت: چون خداى متعال دوست دارد، که اطاعت او را بکنم و معصیت او را انجام ندهم و من این طور نیستم، و شیطان علاقه دارد من معصیت خدا را انجام دهم و از او اطاعت نکنم و این طور نیستم، و خودم دوست دارم که نمیرم ولى این شدنى نیست.

بحارالأنوار، ج 6، ص 129

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

لَمَّا نَزَلَتْ آیَةُ الزَّکاةِ «خُذْ مِنْ اَمْوَالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَکّیهِمْ بِها» [ توبه، 103] فى شَهْرِ رَمِضانِ، فَاَمَرَ رَسُولُ اللّهِ صلى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله مُنادِیَهُ فَنَادى فى النّاسِ: اِنَّ اللّهَ تَبَارَکَ وَتَعَالى فَرَضَ عَلَیْکُمُ الزَّکَاةَ کَما فَرَضَ عَلَیْکُمُ الصَّلاةَ؛

هنگامى که آیه زکات در ماه رمضان نازل شد که: از اموال آنان صدقه بگیر تا آنان را پاکیزه و تزکیه نمایى، پیامبر خدا صلى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله دستور دادند که سنخن گویشان در بین مردم اعلام کند که: خداى متعال زکات را بر شما واجب کرد همان گونه که نماز را بر شما واجب کرد.

وسائل الشیعه، ج 6، ص 3