امام صادق علیه السلام فرمودند:
مَرِضَ اَمیرُالمؤمِنینَ علیه السلام فَعادَهُ قَوْمٌ فَقالُوا لَهُ: کَیْفَ اَصْبَحْتَ یا اَمیرَالمُؤمِنینَ؟ فَقالَ: اَصْبَحْتُ بِشَرٍّ. فَقالُوا لَهُ: سُبْحانَ اللّهِ هذا کَلامُ مِثْلِکَ؟ فَقالَ: یَقُولُ اللّهِ تَعالى «وَ نَبْلُو کُمْ بِالْخَیْرِ وَ الشَّرِّ فِتْنَةً وَ اِلَیْنا تُرْجَعُونَ [ انبیاء: 35] » فَالْخَیْرُ: اَلصِّحَةُ وُالْغِنا، وَ الشَرُّ: اَلْمَرَضُ وَالْفَقْرُ، اِبْتِلاءً وَ اِخْتِبارا.
امیرمؤمنان علیه السلام مریض شد، گروهى از او عیادت کردند، به او گفتند: اى امیرمؤمنان چطورید؟ چه طور صبح کردید؟ حضرت فرمودند:
به بـدى صـبح کردم، آنان گفتند: سبحان اللّه آیا این سخن امثال شماست؟ حضرت فرمودند:
خداوند (در قرآن) مى فرماید: «ما شما را با خوبى و بدى به عنوان آزمایش گرفتار مى کنیم و شما بسوى ما بر مى گردید» پس خوبى عبارت است از سلامتى و بى نیازى و بدى عبارتست از بیمارى و نیازمندى که هر دو آزمایش و امتحان است.
بحارالأنوار، ج 81، ص 209
