خوش آمدید

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

کانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام لایُسافِرُ اِلاّ مَعَ رُفْقَةٍ لایَعْرِفُونَهُ وَ یَشْتَرِطُ عَلَیْهِمْ أَنْ یَکُونَ مِنْ خَدَمِ الرُّفْقَةِ فیما یَحْتاجُونَ اِلَیْهِ.

امام سجاد علیه ‏السلام جز با کاروانى که او را نشناسند، مسافرت نمى‏کرد و با آنان شرط مى‏کرد که از خدمتگزاران کاروان در نیازمندى‏هاى آنان باشد.

بحارالانوار، ج 46، ص 69

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

کانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام اِذا کانَ الْیَوْمُ الَّذى یَصُومُ فیهِ، یَأْمُرُ بِشاةٍ فَتُذْبَحُ وَ تُقْطَعُ أَعْضاؤُهُ وَ تُطْبَخُ، وَ اِذا کانَ عِنْدَ الْمَساءِ أَکَبَّ عَلَى الْقُدُورِ حَتّى یَجِدَ ریحَ الْمَرَقِ وَ هُوَ صائِمٌ، ثُمَّ یَقُولُ: هاتُواالْقُصاعَ اِغْرِفُوا لاِلِ فُلانٍ، وَ اغْرِفِوا لاِلِ فُلانٍ حَتّى یَأْتِىَ عَلى آخِرِ الْقُدُورِ، ثُمَّ یُـؤْتى بِخُبْزٍ وَ تَمْرٍ فَیَکُونُ ذلِکَ عِشـاءُهُ.

روزى که امام سجاد علیه ‏السلام روزه مى‏گرفت دستور مى‏داد گوسفندى تهیه و ذبح شود و تکه شود و پخته شود هنگامى که شب مى‏شد سر خود را بالاى دیگها خم مى‏کرد تا بوى آبگوشت را با دهان روزه بچشد و بعد از چشیدن مى‏فرمودند: کاسه‏ها را بیاورید براى فلان خاندان و فلانى پر کنید تا اینکه به آخرین دیگها مى‏رسید، نان و خرما آورده مى‏شد، پس این شامش مى‏شد.

بحار، ج 46، ص 71؛ من لا یحضره الفقیه 90، ح 1955

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

کانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام یَقُولُ: اِنّى لاَُحِبُّ أنْ اُداوِمَ عَلَى الْعَمَلِ وَ اِنْ قَلَّ.

امام على بن الحسین علیهماالسلام مى‏فرمودند: من دوست دارم که بر کار مداومت داشته باشم اگر چه کم باشد.

وسائل الشیعة، ج 1، ص 70

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند: امام سجاد علیه ‏السلام قبل از این که صدقه را به فقیر بدهند مى‏بوسیدند، از امام سؤال شد، حکمت این کار شما چیست؟ حضرت فرمودند:

لَسْتُ اُقَبِّلُ یَدَ السائِلِ اِنّما اُقَبِّلُ یَدَ رَبّى، اِنَّها تَقَعُ فى یَدِ رَبّى قَبْلَ أَنْ تَقَعَ فى یَدِ السائِلِ…

من دست پروردگارم را مى‏بوسم نه دست فقیر را، زیرا صدقه قبل از این که به دست فقیر برسد در دست خدا قرار مى‏گیرد.

بحارالانوار، ج 46، ص 74

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

اَلْبَکّاؤُونَ خَمْسَةٌ: آدَمُ وَیَعْقُوبُ وَیُوسُفُ وَفاطِمَةُ بِنْتُ مُحَّمَدٍ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله وَعَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام ... فَبَکى عَلىُ‏بْنُ‏الْحُسَیْنِ علیهماالسلام عِشْرِینَ أَوْ أَرْبَعینَ سَنَةٍ؛

افراد زیاد گریه کن پنج نفر بودند: حضرت آدم، یعقوب، یوسف، فاطمه دختر رسول خدا صلى الله‏ علیه‏ و‏آله و امام سجاد علیه ‏السلام ... که امام بیست یا چهل سال گریه کرد.

بحار الانوار82 : 86 ح 33

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

کانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام یَمْشى مَشْیَةً کَأَنَّ عَلى رَأْسِهِ الطَّیْرُ لایَسْبِقُ یَمینُهُ شِمالَهُ.

امام سجاد علیه ‏السلام چنان با آرامش راه مى‏رفت مثل این که بالا سرش پرنده‏اى قرار دارد [که نمى‏خواهد او حرکتش را متوجه شود و پرواز کند ]دست راست او جلوتر از دست چپش نمى‏رفت.

مشکاة الانوار، 227

امام صادق علیه‏ السلام به هنگام مصیبت و مشکلات مى‏فرمودند:

اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى لَمْ یَجْعَلْ مُصیبَتى فى دینى وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى لَوْ شاءَ أَنْ یَجْعَلَ مُصیبَتى أَعظَمَ مِمّا کانَتْ وَالْحَمْدُ لِلّهِ عَلَى الاَْمْرِ الَّذى شاءَ أَنْ یَکُونَ فَکانَ.

سپاس خدایى را که مصیبت مرا در دینم قرار نداد و سپاس خدایى را که اگر مى‏خواست مصیبت مرا بیش از این قرار دهد [مى‏توانست] و ستایش خدایى را بر آنچه که او خواست و همان نیز انجام گرفت.

کافى 3: 262 ح 42، تحف العقول 381

به امام صادق علیه‏ السلام گفتند: کار خود را به چه اساسى استوار ساخته ‏اىد؟ فرمودند:

عَلى أَرْبَعَةَ أَشْیاءَ: عَلِمْتُ أَنَّ عَمَلى لایَعْـمَلُهُ غَیرى فَاجْتَهَدْتُ وَ عَلِمْتُ أَنَّ اللّه‏َ عَزَّوَجَلَّ مُطَّلِعٌ عَلىَّ فَاسْتَحْیَیْتُ وَ عَلِمْتُ أَنَّ رِزقى لایَاکُلُهُ غَیرى فَا طْمَانَنْتُ وَ عَلِمْتُ أَنَّ اخِرَ أَمْرى الْمَوتُ فَاسْتَعْدَدتُ.

بر چهار بنیان: 
[اول] دانستم که عمل مرا کسى دیگر انجام نمى‏دهد پس تلاش نمودم 
[دوم] دانستم که خداى بر من آگاه است پس حیا کردم. 
[سوم] دانستم که روزى مرا دیگرى نمى‏خورد پس آرام گرفتم [چهارم] دانستم که پایان کار من مرگ است پس براى آن آماده شدم .

بحار الانوار، 78: 228 ح 100

مالک (پیشواى فرقه مالکیه از اهل سنت) مى‏گوید من مدت زمانى به خدمت امام صادق علیه‏ السلام رفت و آمد داشتم، او را هرگز در غیر این سه حالت ندیدم:

اِمّا مُصَلّیا وَ إمّا صامِتا وَ إمّا یَقْرَءُ الْقُرانَ وَ لایَتَکَلَّمُ فیما لایَعْنیه فَکانَ مِنَ الْعُلَماءِ الْعِبادِ الَّذینَ یَخْشَونَ اللّه‏َ عَزَّوَجَلَّ.

یا نماز مى‏گزارد، یا سکوت مى‏نمود (در برخى روایات یا به نماز ایستاده بود) یا قرآن تلاوت مى‏کرد و در آنچه که سودى نداشت سخن نمى‏راند و او از دانشمندان و بندگان خداى بود.

بحارالانوار 17 : 32 ح 14

سدیر صیرفى (یکى از یاران امام صادق علیه‏ السلام) مى‏‌گوید: امام صادق علیه‏ السلام همواره مى‏‌فرمودند:

سَیّدى غَیْبَتُکَ نَفَتْ رُقادى وَضَیَّقَتْ عَلَىَّ مِهادى وَ ابْتَـزَّتْ مِنّى راحَةَ فُؤادى.

سرورم (حضرت مهدى علیه‏ السلام) غیبت تو خواب از چشمم ربوده و خوابگاه را بر من تنگ نموده و راحتى قلب را از من گرفته است.

اثبات الهداة 6: 414 ح 162