به امام صادق علیه السلام گفتند: کار خود را به چه اساسى استوار ساخته اىد؟ فرمودند:
عَلى أَرْبَعَةَ أَشْیاءَ: عَلِمْتُ أَنَّ عَمَلى لایَعْـمَلُهُ غَیرى فَاجْتَهَدْتُ وَ عَلِمْتُ أَنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ مُطَّلِعٌ عَلىَّ فَاسْتَحْیَیْتُ وَ عَلِمْتُ أَنَّ رِزقى لایَاکُلُهُ غَیرى فَا طْمَانَنْتُ وَ عَلِمْتُ أَنَّ اخِرَ أَمْرى الْمَوتُ فَاسْتَعْدَدتُ.
بر چهار بنیان:
[اول] دانستم که عمل مرا کسى دیگر انجام نمىدهد پس تلاش نمودم
[دوم] دانستم که خداى بر من آگاه است پس حیا کردم.
[سوم] دانستم که روزى مرا دیگرى نمىخورد پس آرام گرفتم [چهارم] دانستم که پایان کار من مرگ است پس براى آن آماده شدم .
بحار الانوار، 78: 228 ح 100
