خوش آمدید

سید بن طاووس گوید:

کانَ [العسکرى علیه‏ السلام] اِذا قَنَتَ فى صَلاتِهِ یَدْعُو بِهذَا الدُّعاءِ الشَّریفِ: «یا مَنْ غَشِىَ نُورُهُ الظُّلُماتِ، یا مَنْ اَضاءَتْ بِقُدْسِهِ الْعُجاجَ الْمُتَواعِراتِ، یا مَنْ خَشَعَ لَهُ اَهْلُ الاَْرْضِ وَ السَّمواتِ، یا مَنْ بَخَعَ لَهُ بِالطّاعَةِ کُلُّ مُتَجَبِّرٍ عاتٍ ... فَاغْفِرْ لِلَّذینَ تابُوا وَ اتَّبَعُوا سَبیلَکَ.

امام عسکرى علیه‏ السلام وقتى در نماز قنوت مى‏گرفت این دعاى شریف را مى‏خواند: اى (خدایى) که نور او تاریکیها را مى‏پوشاند، اى که به پاکى و قداست او راههاى سخت روشن مى‏گردد، اى آن که زمینیان و آسمانیان براى او خشوع و خضوع مى‏کنند، اى آنکه نزد او هر جبار متکبر سر طاعت فرود مى‏آورد... کسانى را که توبه کنند و راه تو را تبعیت کنند، بیامرز.

مهـج الدعوات : 62

سید بن طاووس گوید:

دُعاءُ قُنُوتِهِ [العَسکَرى علیه‏ السلام] : اَلْحَمْدُ لِلّهِ شُکْرا لِنَعْمائِهِ وَ اسْتِدْعاءً لِمَزیدِهِ وَ اسْتِخْلاصا لَهُ وَ بِهِ دُونَ غَیْرِهِ وَ عِیاذا بِهِ مِنْ کُفْرانِهِ وَ الاِْ لْحادِ فى عَظَمَتِهِ وَ کِبْرِیائِهِ حَمْدَ مَنْ یَعْلَمُ أنَّ ما بِهِ مِنْ نَعْمائِهِ فَمِنْ عِنْدِ رَبِّهِ وَ ما مَسَّهُ مِنْ عُقُوبَتِهِ فَبِسُوءِ جِنایَةِ یَدِهِ…

دعاى قنوت امام عسکرى علیه‏ السلام این گونه بود: ستایش براى خداست، به خاطر شکر نعمتهایش و درخواست نعمتِ بیشتر و خالص ساختن شکر براى او و به یارى او نه غیرش، و پِناه بردن بر او از کفران و ناسپاسى او و انکار در عظمت و بزرگواریش، ستایشِ کسى که مى‏داند هر نعمتى که دارد از جانب خداست و هر عقوبت و کیفرى که به او رسد از بدیها و جرائم خودش است.

مهج الدعوات : 63

سیدبن‏ طاووس ‏گوید:

اِنَّهُ [العَسکَرى علیه‏ السلام] کانَ یَدْعُو فى‏صَباحِ کُلِّ یَوْمٍ بِهذَا الدُّعاءِ الْجَلیلِ: «یا کَبـیرُ کُلِّ کَبـیرٍ، یا مَنْ لاشَریکَ لَهُ وَ لا وَزِیرَ، یا خالِقَ الشَّمْسِ وَ الْقَمَرِ الْمُنیرِ، یا عِصْمَةَ الْخائِفِ الْمُسْتَجیرِ، یا مُطْلِقَ الْمُکَبَّلِ الاَْسیرِ، یا رازِقَ الطِّفْلِ الصَّغیرِ ... وَ اَعِنّى عَلىَ‏الْمَوْتِ وَکُرْبَتِهِ وَعَلَى‏الْقَبْرِ وَ وَحْشَتِهِ » .

امام عسکرى علیه‏ السلام در صبح هرروز این دعاى والا را مى‏خواند: اى بزرگ هر بزرگى! اى آنکه او را شریک و وزیرى نیست، اى آفریننده خورشید و ماه تابان، اى پناه و نگهدارنده هراسان پناهجو، اى آزاد کننده اسیر از قید اسارت، اى روزى دهنده کودک کوچک ... مرا بر مرگ و غصه آن و بر قبر و وحشت و تنهایى آن کمک فرما. مهم‏ترین خواسته این دعا، برخوردارى از عنایت و رحمت الهى هنگام مرگ و مراحل پس از مرگ است.

مهج الدعوات : 277

سید ابن طاووس مى‏‌کند که امام عسکرى علیه‏ السلام در بین هر دو رکعت از نوافل ماه رمضان این دعا را مى‏‌خواندند:

اَللّهُمَّ اجْعَلْ فیما تَقْضى وَ تُقَدِّرُ مِنَ الاَْمْرِ الْعَظیمِ الْمَحْتُومِ وَ فیما تَفْرُقُ مِنَ الاَْمْرِ الْحَکیمِ فى لَیْلَةِ الْقَدْرِ اَنْ تَجْعَلَنى مِنْ حُجّاجِ بَیْتِکَ الْحَرامِ، اَلْمَبْرُورِ حَجُّهُمْ، الْمَشْکُورِ سَعْیُهُمْ...؛

خدایا در آنچه قضا و قدرت از امر بزرگ و حتمى تعلّق گرفته و در آنچه از امر حکیمانه‌‏ات در این شب ‏قدر به مردم ارزانى مى‌‏دارى و مقرّر مى‏‌کنى، چنین قرار بده که مرا از حجاج خانه‌‏ات قرار دهى، از آنان که حج‌شان پذیرفته و تلاش‌شان پاداش یافته است.

مسندالامام العسکرى : 181

ابن طاووس مى‏گوید: حرز (دعاى حفظ و ایمنى) امام عسکرى علیه‏ السلام این گونه بود:

بِسْمِ اللّه‏ ِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ یا عُدَّتى عِنْدَ شِدَّتى، وَ یا غَوْثى عِنْدَ کُرْبَتى، وَ یا مُونِسى عِنْدَ وَحْدَتى، اُحْرُسْنى بِعَیْنِکَ الَّتى لاتَـنامُ وَ اکْنـُفْنى بِرُکْنِکَ الَّذى لایـُرامُ.

به نام خداوند بخشنده مهربان، اى تکیه‏گاه و نیروى من در گرفتارى‏ام، اى پناه من هنگام غم و غصه‏ام، و اى مونس من هنگام تنهایى‏ام، مرا با چشمت که خواب نمى‏گیرد، نگهدار و با رکن و قدرت خویش که سستى نمى‏پذیرد، پناه ده.

مهج الدعوات : 45

احمد بن عبیداللّه بن خاقان گوید:

ما رَأَیْتُ وَ لاعَرَفْتُ بِسُرِّ مَنْ رَأى رَجُلاً مِنَ الْعَلَوْیَّةِ مِثْلَ الْحَسَنِ بْنِ عَلىِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ الرِّضا فى هَدْیِهِ وَ سُکُونِهِ وَ عِفافِهِ وَ نَبْلِهِ وَ کَرَمِهِ عِنْدَ اَهْلِ بَیْتِهِ وَ بَنى هاشِمٍ.

کسى از علویون را در سامرا مثل حسن بن على (امام عسکرى) علیه‏ السلام در رفتار و سکون و وقارش، در عفاف و پاکى و بزرگوارى و کرامتش در نزد اهل‏بیت خود و بنى‏هاشم ندیده‏ام.

کافى 1 : 303

(علامه) مجلسى گوید:

کانَ الاِْمامُ اَبُومُحَمِّدٍ علیه‏ السلام یَعِظُ اَصْحابَهُ وَ یُذَکِّرُهُمْ الدّارَ الاْخِرَةِ وَ یُحَذِّرُهُمْ مِنْ فِتَنِ الدُّنْیا وَ غُرُورِها، وَمِنْ وَعْظِهِ: اِنَّکُمْ فى آجالٍ مَنْقُوصَةٍ وَ اَیّامٍ مَعْدُودَةٍ وَ الْمَوْتُ یَأْتى بَغْتَةً ، مَنْ یَزْرَعْ خَیْرا یَحْصُدْ غِبْطَةً وَ مَنْ یَزْرَعْ شَرّا یَحْصَدْ نَدامَةً.

امام عسکرى علیه‏ السلام اصحابش را همواره موعظه مى‏کرد و قیامت را به یادشان مى‏آورد و از آزمایشها و فتنه و غرور دنیا برحذرشان مى‏داشت، و از جمله موعظه‏اش این بود: شما در اوقات و اجلهاى کاهش یابنده و زمانهاى کم و محدود هستید در حالى که مرگ ناگهانى مى‏آید و کسى که خیر و خوبى کاشته، غبطه مى‏چیند و کسى که شر و بدى کاشته حسرت و ندامت برداشت مى‏کند.

بحارالانوار 78: 373

ابن شهر آشوب گوید: نادر خادم امام عسکرى علیه‏ السلام گوید:

کانَ اَبُوالْحَسَنِ [العَسکَرى علیه‏ السلام] إِذا اَکَلَ اَحَدُنا لایَسْتَحْدِثُهُ حَتّى یَفُرغَ مِنْ طَعامِهِ.

زمانی که غذا مى‏خوردیم امام عسکرى علیه‏ السلام، کسى از ما را به سخن وا نمى‏داشت تا غذایش تمام شود.

وسائل الشیعه 16: 518 ح 3

داود بن قاسم جعفرى گوید:

وَ کانَ الْحَسَنُ علیه‏ السلام یَصُومُ فَاِذا اَفْطَرَ اَکَلْنا مَعَهُ مِنْ طَعامٍ کانَ یَحْمِلُهُ غُلامُهُ اِلَیْهِ فى جُونَةٍ مَخْتُومَةٍ وَ کُنْتُ اَصُومُ مَعَهُ.

امام عسکرى علیه‏ السلام روزه مى‏گرفت. چون مى‏خواست افطار کند ما نیز از غذایى که غلامش در کیسه مهر شده براى او مى‏آورد مى‏خوردیم و من نیز با او روزه مى‏گرفتم.

کشف الغمة 2 : 432

ابن شهر آشوب درباه امام حسن عسکری علیه السلام گوید:

بَرى‏ءٌ مِنَ‏الْعَیْبِ، اَمینٌ عَلَى الْغَیْبِ، مَعْدِنُ الْوِقارِ بِلا شَیْبٍ، خافِضُ‏الطَّرْفِ واسِعُ‏الْکَفِّ، کَثیرُالْحِباءِ، کَریمُ الْوَفـاءِ.

از هرگونه عیب به‏دور و بر غیب امین بود، معدن وقار در اوج جوانى، چشم‏پوش (از عیوب و خطا) و خود نگهدار، زیادبخشنده و نیکو وفاء کننده‏بود.

مناقب‏ ابن‏ شهرآشوب4:421